Op de boerderij

Housesit nummer 3, dit keer met echte dieren die overdag gewoon wakker zijn en gevoerd en verzorgd moeten worden. Van eind januari tot begin februari zaten we in Iznâjar (Andalucía) op een klein boerderijtje. We hadden ons hiervoor ingeschreven via de website van TrustedHouseSitters. Niet zozeer omdat we verlegen zaten om een plek om te verblijven, maar meer om ons housesit-cv te bouwen. Die vermeldde tot dan toe alleen ervaring met een bejaarde hond en een winterslapende schildpad. Deze housesit kwam een beetje toevallig tot stand. De housesit-website werkt als volgt. Iemand met een huis die weg/op vakantie wil zet een soort van adverentie op de site, met een klein verhaaltje over het huis, waar het woont en of er dieren zijn die eten nodig hebben. En als je dan op dat huis wil zitten en die dieren wil voeren dan stuur je een berichtje en dan is het afwachten of je gekozen wordt. Bij de echt populaire 'sits' zie je vaak als snel dat er veel aanmeldingem zijn en dat er geen nieuwe aanmeldingen meer worden geaccepteerd. Dan is de poort gesloten en pis je naast de pot. Bij deze housesit zagen we echter dat er wel een paar aanmeldingen waren, maar de poort was nog niet gesloten. Als we goed zouden mikken konden we dus nog in de pot pissen.

De poort cq pot was nog open omdat deze oppas-ervaring speciale expertise vroeg. Naast het huis moestmen ook op 2 honden (een grote en een kleine) en op 2 paarden (een ouwe en een hele ouwe) passen en of je dus ervaring met paarden hebt. Nou en of! Eugenie heeft van jongs af aan in Broek in Waterland voor paarden gezorgd dus wist prima hoe met deze dieren om te gaan. Vanuit de overlevering weten we dat dat soms met ware doodsverachting gepaard (!) ging. Berucht is het verhaal (in Broek in Waterland in ieder geval, althans in de stal waar het plaats vond, tenminste bij de mensen die er bij waren) dat een open wond in het tere paardenvlees ontsmet moest worden met een pittige dosis prikkend jodium. En dat werd toegediend door een 15-jarig Eugenietje dat als beloning voor haar zorgtaken een bijna-doodervaring kreeg. Dat ging als volgt: jodium op wond, jodium prikt als een gek, paard met wond schrikt zich wezenloos, paard schopt vanuit een reflex met twee achterbenen zeer krachitg tegen de stalwand. Stalwand begeeft het, terwijl het haar van Eugenietje nog nawappert van de wind die de naar achter trappende paardenhoeven op ongeveer 1 cm van haar hoofd veroorzaakten. Andere verhalen over paarden die schrijver dezes ter ore kwamen is dat de hiërarchie tussen paard en Eugenie doorgaans bepaald werd door een incidentele schop van Eugenie tegen paard. De ervaring van Stijn met paarden : 1x geschopt, 1x gebeten, 1x er van afgegooid. Beide genoeg ervaring met paarden en we werden dan ook geselecteerd voor deze huisopppasbeurt. De onderlinge stilzwijgende afspraak voor de housesit was wel dat Stijn zich meer zou focussen op de honden en Eugenie op de paarden. 

Ander puntje van lichte stress, we zaten een uur rijden landinwaarts vanaf de Spaanse Middellandse Zee kust, en ook nog in bergachtig gebied. Dat betekende lage temperaturen overdag (ongeveer 10 graden max) en 's avonds en 's nachts temperaturen beneden het vriespunt. Omdat wij andere ideeën hadden van het concept 'overwinteren in Spanje' moesten we ineens allerlei handleidingen lezen om te weten wat te doen met een camper in winterse omstandigheden. Viel gelukkig wel mee in theorie. Alles wat kan bevriezen (watertanks voor schoon en vuil water, boiler) volledig leegmaken en dat is het wel zo'n beetje. In de praktijk is dat toch altijd wat lastiger, want waar zitten nou precies die knoppen die je een kwartslag moet draaien om de tanks te legen (en draai je links- of rechtsom?). Nadat we een kleine discussie beslecht hadden of de koelelementen van de koelbox nou wel of niet geleegd moesten worden, was uiteindelijk de hele camper winterklaar en trokken we richting het dorpje Iznájar. 

Het kleine boerderijtje was een typisch Spaans huis met een flinke lap grond, midden tussen de olijfboomgaarden, met een stal voor de 2 oude knollen en een zwembad (voor de mensen). Dat zwembad lag overigens op een zonne-strategische plek. Absoluut windstil, dus als het winterzonnetje doorbrak en het op de rest van het erf 10 graden was, leek het op de windstille poolside-plek wel 25 graden of meer. En met uitzicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada vraag je je weer eens stilletjes af waar je het allemaal aan verdiend hebt.

De vrouw des huizes leidde ons netjes door het dagelijkse schema van voeren, honden uitlaten, stallen uitmesten/aanvegen en strobalen uitserveren. Dat kostte het 70+-jarige vrouwtje ongeveer 2 uur in de ochtend en 2 uur in de namiddag. Wij waren met z'n tweetjes en samen ongeveer 70+ (plus een beetje). Dat zou dus allemaal wel gaan lukken. En toen kregen we ook nog eens hulp. Mirriam, de zus van Eugenie, had besloten om ons een keer te komen opzoeken om met eigen ogen te zien hoe dat camperleven in de praktijk nou precies werkt. Grappig dat ze dan net deze periode kiest. Dus het werk dat door één taaie doch oude dame (met een kunstknie) werd gedaan, werd nu opgepakt door 3 superfitte levensgenieters met 6 originele knieën. Fun fact: Mirriam was 1 van de aanwezigen bij het paarden/jodium incident van vele jaren terug in Broek in Waterland en kon de ontsnapping aan de dood door Eugenie dus bevestigen. Er was nog wel wat discussie over welk paard het nou precies geweest was destijds - de kandidaten waren Lucifer, Donder, Zhivago, Beelzebub ofzo - maar zoals al gezegd deden we met 'n drieën het werk van een bejaarde dus er was wel wat tijd over voor dit soort eloquente gesprekken. 

Er was meer dan genoeg tijd over zelfs. Tijd om met een 3-tandige riek een graancirkelpatroon in de zandige ronde paardenbak te lopen bijvoorbeeld, Of - nadat we constateerden dat het boerderijtje veel weg had van een playmobil-tafereel, we alle tijd namen om 'zoek de verschillen' foto's te maken ten opzichte van de originele playmobil boerderij-verpakking. Het waren 2 heerlijke weken, deels met een gestructureerd dagritme om hond & paard van natje en droogje te voorzien, deels met tijd genoeg om te hiken, aan het zwembad te liggen, oude steden in de buurt te bezoeken maar ook, en misschien vooral, om heel vaak lekker onbedaarlijk te lachen. Of om weer hele nieuwe kanten van je (schoon)zus te ontdekken en zij - helaas - ook van ons. 

Het lijkt overigens wel of dit soort momenten nodig zijn om eerdere ervaringen af te sluiten. Eugenie mocht op een van de laatste dagen - je verzint het niet - toch nog even wat jodium in een nare grote schaafwond plempen bij het meest norsige en onvoorspelbare paard. Dat ging helemaal goed, paard dankbaar, Eugenie dankbaar, Stijn dankbaar (en stalwand dankbaar). Stijn is 0x gebeten en 0x geschopt en loopt nu zonder angst achter een paard langs (wel met een hand op die dikke reet, just in case). En toen zat het er op, de vrouw des huizes kwam weer terug, wij vertrokken, en de honden en paarden vonden het maar zozo. Wij gingen met de winterklare camper terug naar de kust om even bij te komen van weer nieuwe ervaringen. We hebben het al eerder gezegd, de camper is onze veilige plek geworden waar we tot rust komen. We zitten nu een paar dagen in Portugal en gaan onszelf voorbereiden op een een lange relaxte reis naar Nederland. Niet omdat ons avontuur er al op zit, maar vanwege aardse beslommeringen zoals APK, Servicebeurt, tandarts, verjaardagen e.d maar vooral om de kinderen weer te zien (en eentje wellicht te zien afstuderen).