We did it ..... Norway 🎵

Sorry, dit is veel te lang. Als je het wel wil lezen, dank je wel en veel plezier er mee. We hopen uiteraard dat je het leuk vindt en af en toe een beetje moet lachen.

Het lijkt al een eeuwigheid geleden, maar dat wil niet zeggen dat het niet gebeurd is. De vorige Scandinavië trip naar Zweden duurde iets korter dan gehoopt. Dan maar nog een poging wagen en op naar Noorwegen. Er gaan bootjes vanuit diverse landen naar diverse plaatsen in Noorwegen, maar wij kozen de route Hirtshals (Denemarken)-Kristiansand (Noorwegen, duh). En ook weer terug overigens. In tegenstelling tot de Zweden trip - waar we geen idee hadden wat en waar we heen wilden - waren we nu tot in de puntjes voorbereid. Eugenie had  een top 25 'things to do in Norway' gemaakt, Stijn deed dat ook en die 2 lijstjes kwamen op wonderbaarlijke wijze op geen enkel punt overeen. We gingen dus op pad met een '50 Must See- list'. Voor de veiligheid ook maar een ANWB 'Highlights Noorwegen in 13 dagen' gedownload.

Toen we van de boot afreden en we op de lijst keken waar we als eerste heen moesten, sloeg de totale paniek toe. Want waar moesten we  heen met zo veel keuzes. We konden links naar een superleuk stadje, of naar rechts voor een beroemede Noorse staafkerk. Maar je raadt het al, we reden rechtdoor en kwamen uit op een camping in een gebied dat op geen enkel lijstje stond. Er was overigens helemaal niks mis mee en het bleek een prima start om onze spreekwoordelijke rugzak te vullen met Noorse ervaringen . Zo stonden we op een groene weide, aan een meertje met gratis bootjes. Daar hebben we maar meteen gebruik van gemaakt dus 'kanoën op een meertje' konden we na dag 1 al van ons lijstje afstrepen. Stiekem hoopten we nog even op een eland die vanuit de bossen kwam wandelen om zich aan de waterkant te goed te doen aan wat elanden lekker vinden, maar dat was iets te veel Noors avontuur voor 1 dag.

Nu onze reisplanning in duigen lag, schakelden we terug op een beproefd concept. Wat is het verste dat we willen gaan en wat is daar te zien c.q. te doen. Gelet op beschikbare tijd etc. bleek dat een bezoek aan de top van de Galdhøppigen te zijn, de hoogste berg van Noorwegen. En dus zetten we koers richting het dak van Noorwegen. Voor die reis hebben we wel lekker onze tijd genomen zodat onderweg toch een aantal van de '50 Must See' dingetjes kondena afvinken. Zo belandden we redelijk snel bij een leuke camperplaats, in de buurt van een 'bekende/beroemde/toeristisch hoogtepunt-achtige' waterval. Maar ook in de buurt van een aantal leuke wandel- c.q. hike-routes. We hadden een leuke uitgezocht, niet al te lang en niet al te moeilijk. Noorwegen is een echt hike-land en de meeste routes staan goed aangegeven met een bordje of een geinig geschilderd vlaggetje op boomstam of steen. Het was een mooie wandeling in een prachtig Noors landschap met naaldbomen hier en een meertje daar en een bergtop in de verte om het plaatje af te maken. De niet al te moeilijke wandeling werd echter steeds wel iets moeilijker en blijkbaar hadden we ergens een bordje of een vlaggetje gemist. Opeens liepen we op een pad richting bergtop in de verte die steeds minder in de verte werd. Nou ja, dan ook maar doorklimmen tot de top. Daar raakten we in gesprek met een wat oudere Noor en Noorse over het gebied en zo en andere Noorse koetjes en kalfjes. Maar het werd al wat later en de oudjes gingen alvast naar beneden. Wij genoten nog even van het uitzicht om daarna ook weer af te dalen.

We zagen de oudjes voor ons lopen. We versnelden wat om ze in te halen zodat we nog wat konden keuvelen. Maar telkens als we dichterbij dreigden te komen versnelden zij weer. Nadat dit schouwspel zich een paar keer had herhaald dachten we: " ja, gvd, we laten ons  toch niet door een stelletje bejaarden eruit hiken. Tegelijkertijd, een meter of honderd voor ons ontspon zich het volgende gesprek tussen twee Noorse bejaarden. " Kijk, daar heb je die twee Hollanders weer. Ze komen wel erg dichtbij. We laten ons er toch niet uit hiken door twee inwoners uit een land zonder bergen. Kom op, tempo omhoog!". Uiteindelijk konden we toch aansluiten en hebben we het laatste gedeelte vrolijk babbelend gezamenlijk afgelegd tot aan de spreekwoordelijke t-spliting waar ieder zijns weegs weer ging. Groot was onze verbazing toen een half uur later de oude Noor op z'n nieuwe fiets naast onze camper verscheen. Hij bleek de voorzitter van de 'Naar de Bergtop en Terug-Race' te zijn, en was zo onder de indruk van onze hike-capaciteiten dat we met een speciale ceremonie werden opgenomen in de Norway Hall of Fame of Hiking. Althans dat was onze interpreatie. Wat meer tegen de waarheid aan lag was dat hij - als voorzitter - nog wat oude medailles had liggen en op een tot blaasinstrument omgetoverde koeienhoorn blies voor bijbehorend dramatisch effect. Hoe het ook zij, wij vonden het prachtig.

Wat ook prachtig was, was een van onze volgende stops. Het Lysefjord, een fjord dat alles heeft wat je van een fjord mag verwachten. Prachtig langgerekt meer, omgeven aan beide kanten door hoge en ruige kliffen, een veerbootje voor de locals en een grasveld aan het begin van het fjord dat zo groen is dat het pijn aan je ogen doet. Helemaal zoals in de folders (voor de wat jongere lezers, een folder is een soort insta op papier en dan in drieën gevouwen). Eén van de grootste Noorse toeristische attracties is de nabij gelegen Preijkestolen. Dat is Noors voor preekstoel of kansel, en daar lijkt het ook wel een beetje op. Een grote platte rotsplaat, aan de rand van een klif dat hoog boven het fjord uittorent. Daar moeten we heen, dachten we. Maar elke dag  denken honderden toeristen hetzelfde , dus daar zou je dan gezellig in file hikend heen gaan en dan vervolgens op je beurt wachten om ook die ene unieke foto te maken. 

Een plaatselijke Noor wees ons op een andere hike in die buurt, die eigenlijk veel leuker/mooier is en die vooral door de locals vaak wordt gedaan. Met onze Noorse 'Hike Hall of Fame medailles' op zak vonden we onszelf eigenlijk meer een local dan een toerist, dus when in Local, act like the Locals. En het moet gezegd, het was een prachtige hike, best zwaar ook nog wel en het uitzicht was adembenemend. Normaal gesproken is ons ritueel na een dergelijke mooie en pittige hike als volgt. We lopen naar een terras en laven ons daar moe en voldaan aan lekker koud bier. Maar dit is Noorwegen, het aantal terrassen is te tellen op de vingers van een hand, en de prijs van een biertje in Euro nog net op de vingers van twee handen. Aangezien we ons camperavontuur alleen lang kunnen volhouden als we ons gedisciplineerd aan ons kleine dagbudget houden, was teruggaan naar de camper het verstandigste om te doen. Maar we vonden dat we het verdiend hadden, we zouden de dag daarna wel weer zuinig aan doen, dus f*ck it en voor we het wisten zaten we op een terras, in het zonnetje en achter een koud glas bier. Toen we hoorden wat dit kostte schrokken we daar zo van dat we er meteen nog eentje bestelde. En zo ging deze dag onze campergeschiedenis in als de dag dat we ons hele budget besteed hadden aan drank. 

Het vervolg van onze reis richting de Galdhøppigen (die hoge berg) leidde ons langs diverse bezienswaardigheden die ook nog eens op ons lijstje stonden Bijvoorbeeld één van de 33 nog bestaande originele staafkerken (er zijn overigens ook nog een hele hoop bestaande niet-originele staafkerken in Noorwegen. Die zien er min of meer het zelfde uit, maar zijn blijkbaar lang niet zo bijzonder.) Of zalmen die stroomopwaarts zwemmen en wildspringend zich een weg omhoog werken. Af en toe worden deze vissen geholpen door zgn. zalmladders, een paar grote, trapsgewijze betonnen bakken met water, om het overwinnen van het hoogteverschil iets eenvoudiger te maken (voor de zalm). We hadden een mooie plek gevonden naast een wild kolkende rivier, inclusief een zalmladder. Actie gegarandeerd! Er was zelfs een Plan B, een klein gebouwtje waar je een paar treden naar beneden kon en zo door het glas in een van de betonnen bakken naar de zalmen kon kijken. Die springen blijkbaar niet ineens het gehele parcours, maar rusten soms uit in een van die bakken, een soort aire de repos zoals je vaak vindt langs de Franse snelwegen. Na een tijdje turend over de rivier en met een schuin oog loerend naar de zalmladder (zonder enig succes) schakelden we over op Plan B en informeerden we eerst even of de bakken al lekker vol met zalm zaten. Er moest natuurlijk wel daadwerkelijk iets te zien zijn. Bleek dat er welgeteld één visje in de bak zat en het was nog niet eens een zalm. Teleurgesteld dropen we af, nog een blik werpend op de rivier die in onze gedachte een groot natuurfilmspektakel zou moeten zijn, met zalmem in alle soorten en maten, wild rondspringend in het ijsblauwe water, met bruine beren aan de oevers en andere Disney-achtige taferelen. Maar niks van dat alles. Wel zagen wel iets wat op een springend visje leek. We zeiden tegen elkaar dat het een zalmpje geweest zou kunnen zijn, dus we vonden dat het telde. In volle tevredenheid hebben we 'wilde zalm spotten' dan ook van de lijst kunnen schrappen.

Andere items die van het lijstje konden, naast staafkerk en zalm, waren twee jonge, spelende elanden die plots opdoken vanuit het bos naast de proviciale weg, zwemmen in een idyllisch meertje en kanoën in een fjord. Op onze route van Stavanger naar al dit moois reden we door een grappige tunnel met geinige lichtjes. Natuurlijk even een fotootje gemaakt en doorgeappt naar onze kids. Kregen we als reactie terug dat we waarschijnlijk in de Ryfylke Tunnel reden en dat dat de langste en de diepste onderzeese tunnel ter wereld is. Dat wisten we eigenlijk niet, maar we konden daardoor wel iets van ons lijstje strepen wat er niet eens op stond.

Wat natuurlijk in Noorwegen helemaal geweldig en goed geregeld is, is kunnen kamperen waar je wilt, op al dan niet afgelegen plekken. Daar staat Noorwegen om bekend, en met de Park4Night-app is een mooie plek zo gevonden. We stonden langs een razende en kolkende rivier, bovenop een hoogvlakte met fantastisch uitzicht over het Noorse landschap, naast helblauwe meertjes en op het Noorse equivalent van een toendra, waar de kuddes rendieren links en rechts eenvoudig te spotten waren. Vaak sta je helemaal alleen, beetje rondwandelen, beetje vuurtje stoken, genieten van de sterrenhemel en op tijd naar bed. Zo ook die ene keer ergens aan het eind van een bospad, in the middle of nowhere. Als je dan in bed ligt, en je moet toch nog even naar de wc, dan kan je net zo goed - zeker als man - even naar buiten lopen en tegen een van de alom aanwezige bomen gaan staan. Dus uit bed geklauterd, poging gedaan om een onderbroek en t-shirt aan te trekken, totdat je wederhelft zegt waarom je eigenlijk kleren aantrekt. We staan in the middle of nowhere in the middle of the night. Daar was eigenlijk niks tegen in te brengen, dus in alle naaktheid werd een boom uitgekozen. En ja hoor, net op het moment dat de afstand tussen jou en de camper het grootst is zie je twee grote felle koplampen naderen. Een poging om ongezien naar de camper te rennen mislukte faliekant. Het werd wel meteen duidelijk hoe een konijn zich ongeveer voelt als die zich gevangen voelt tussen het licht van twee autolampen. Ongeveer, want een konijn heeft nog een vachtje, voor bescherming tegen de kou en de tere kinderziel. Dat was even schrikken, maar blijkbaar van beide kanten want de koplampen maakten snel rechtsomkeert en we hebben ze niet meer gezien. Ben wel benieuwd wat men als review op de Park4Night-app heeft achtergelaten.

Soms denk je dat je het allemaal wel gezien hebt met al die meertjes en boompjes en riviertjes en watervalletjes en zo. En dan wordt je toch weer verrast door een prima plek bij - inderdaad - een meertje. Maar ook in de buurt van - weer - een flink stromende rivier waar tot onze verrassing de zalmen vrolijk uit het water sprongen omdat dat nou eenmaal is wat een zalm moet doen om stroomopwaarts te geraken. Op een steenworp afstand vonden we een ansichtkaart-achtige watervaltafereel. Het zag er wild uit, het water stroomde behoorlijk hard, maar het was veilig genoeg om er in te plonsen, met natuurlijk - leuk voor de foto - een bommetje. Wel even het petje afgezet, want die raak je geheid kwijt aan het wassende water. Tussen de sprong en de landing kwam het besef dat de bril wellicht ook beter afgezet had kunnen worden, want die raak je geheid kwijt aan het wassende water. Er was een sprong, een plons, een kopje onder en weer een kopje boven. Er was slecht nieuws en goed nieuws. Het slechte nieuws, de bril was weg. Het goede nieuws, we hadden het correct voorspeld. Was nog wel even een dingetje met de reisverzekering ("en hoe bent u de bril precies kwijtgeraakt dan?") maar dat kwam uiteidelijk ook wel goed. En dan valt de schemering in, zit je voldaan voor je camper te staren over het meertje en dan zie je als bonus nog meer fauna voorbijkomen, zoals een uiterst actieve bever die druk bezig was met knagen en zwemmen en stammetjes slepen en verplaatsen. Het was wel op best een afstand, maar gelukkig heeft Eugenie een goede spiegelreflex-camera met telelens, dus dat werden prachtige plaatjes. We stonden overigens niet alleen op deze plek. Zo stond er ook een Noorse alleenstaande vader met z'n 2 kids. We raakten 's ochtends een beetje aan de praat, over de prachtige omgeving, de zalmrivier, de waterval en toen vroeg Eugenie aan hem of hij haar beaver-shots wilde zien. Grappig on te zien hoe bij deze meneer z'n enthousiasme binnen 1 à 2 tellen omsloeg in teleurstelling. Gelukkig gingen we na het ontbijt weg.

In z'n algemeenheid proberen we met een weer-app in de hand te reizen door het ganse land, maar dan wel zo veel mogelijk daar waar het niet regent en de zon vaak schijnt. Dat was in Noorwegen echt wel een uitdaging, want het regende er, het regende er vaak, en het regende op veel plaatsen. Dan kan het voorkomen dat je in de middag op gepaste afstand van de rand van een meer staat maar de volgende ochtend kleine golfjes voorzichtig tegen je voorbanden aan kabbelen. Aangezien een meer geen eb en vloed heeft betekent dat 2 dingen, nl. 1, het meer vult zich met een razend tempo en 2. tijd om te gaan. Op een camping hebben we een bungalow-tent op een groen veldje zien staan, dat de volgende dag in een blauw meertje stond. Ook zagen we van die gigantische hooibalen in wit landbouwplastic de rivier in drijven om vervolgens met een noodgang met de stroom te worden meegevoerd. Je kon daar ook een kano huren, maar dat hebben we om begrijpelijke reden maar even aan ons voorbij laten gaan. 

Ook bij de terugreis was het weer weer een spelbreker. Storm Hans raasde inmiddels door Noorwegen. Volgens het Nederlandse nieuws was het een grote chaos met allemaal gestrande toeristen en vernielde caravans. Volgens de Noren regende en waaide het harder en meer dan normaal met als gevolg een paar vermiste hooibalen. Storm Hans was echter van een dusdaning niveau dat de ferry-dienstregeling nogal werd omgegooid. De ferries in de ochtend en vroege middag werden gecanceled of uitgesteld. Die van ons zou om 13:30 van Kristiansand (N) naar Hirsthals (DK) varen, maar dat werd uiteindelijk een vertrek om 20:30 met aankomst in Frederikshavn (gelukkig wel DK). We vonden het eerst een beetje onzin, voor dat beetje wind en de boot was best groot dus hoezo dat voorzichtige gedoe. Maar het was best een pittige overvaart. Een storm die Hans heet moet je dus niet onderschatten. En alle stormen die Anders heten ook niet.

Maar hoe zat het nou met die tocht naar de de Galdhøppigen? Dat zou toch het hoogtepunt(!) van deze trip worden? Zoals gezegd houden we de weersvoorspellingen strak in de gaten, op zoek naar daar waar zon en geen regen is. Dat lukt niet altijd, een weersvoorspelling is ook maar een mening, maar soms helpt het bij het maken van een planning. Bij onze trip naar de Galdhøppigen zagen we dat het weer op zaterdag echt bar en boos was, met flinke periodes met neerslag. De zondag daarna beloofde echter een stralend mooie dag te worden. De keuze voor onze tocht naar het dak van Noorwegen viel dus op zondag. Zo'n tour boeken kan natuurlijk gewoon online. Creditcardgegevens invullen, vinkje bij 'no' voor de annuleringsverzekering, knopje drukken, afrekenen en klaar. Binnen een minuut was daar de bevestigingsmail met twee tickets voor een tocht naar de top met gids op ..... zaterdag. K..! verkeerd geboekt, annuleren kon niet meer. Nou ja, zo'n weerbericht klopt ook niet altijd, misschien zou het meevallen.

Zaterdag 22 juli 2023 gaat de boeken in als één van die sporadische dagen dat het weerbericht wel klopte. Wij togen daarom met verschillende laagjes zomerkleding (want wie neemt nou winterkleding mee in juli) ter bescherming tegen de striemende poolwinden en sneeuwstormen. Handschoenen hadden we natuurlijk ook niet mee, maar 2 paar extra sokken (het heet natuurlijk niet voor niks hand'schoenen') zou ook heus wel werken tegen koude handen. Zo bar en boos als we verwacht hadden werd het gelukkig niet, een walk in the park was het echter ook niet. Maar het was prachtig om op deze manier richting de top te lopen. Als een ware poolexpeditie liepen we over een met een dikke laag sneeuw bedekte gletsjer, aan elkaar gebonden door een dik touw. Door de sneeuw zie je de kloven en spelonken waar je over heen loopt niet, en dan is het toch een prettig gedachte als je naar beneden valt, dat je dan nog 1 of 2 mede-hikers met je mee sleurt. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen. Uiteindelijk was het niet nodig en kwam de groep compleet aan op de top. Bovenop was het weliswaar mistig maar af en toe konden we door de wolken wat blauwe lucht en een geweldig uitzicht zien. Een beetje trots waren we wel dat we het gehaald hadden in onze driedubbele zomeroutfits. Dat dat niet heel erg vanzelfsprekend was bleek wel uit die paar afhakers die we onderweg tegenkwamen. Weliswaar geen Mount Everest taferelen waar je je een baan moet slalommen tussen de lege zuurstofflessen en bevroren lichamen van onfortuinlijke leden van eerder expedities, maar toch. 

Men zegt wel eens dat aan de top komen niet moeilijk is, maar daar blijven veel lastiger is. Nou hadden wij die ambitie niet, dus wij gingen weer terug naar beneden. Deze afdaling was uiteraard een stuk eenvoudiger, ook al omdat het weer een stuk beter werd, de lucht opentrok en we zowaar werden getrakteerd op een regenboog (of is het dan een sneeuwboog?). Dan heb je ook wat meer oog voor je omgeving en  zie je ineens dat typisch blauwe licht dat vanuit  gletsjerspelonken en spleten naar boven schijnt, dwars door de sneeuwlaag heen. Op het laatste stuk van de met sneeuw bedekte gletsjer mochten de touwen ook af.  Of er vrijwilligers waren om 25 meter aan touw te dragen. Tuurlijk, we voelden ons goed, het staat ook wel superstoer en je voelt je dan toch net even meer een avonturier dan een toerist. En wie weet, misschien kwamen we nu ook wel in de Noorse Bergbeklim Hall of Fame (inclusief medailles en koeienhoorn-ceremonie). Maar de weg terug bleek langer te zijn dan gedacht en het touw om de schouders werd zwaarder en zwaarder en dan voel je je toch net even weer meer toerist dan avonturier. Dankzij het inmiddels loodzware touw om de schouders bleek de zomerkleding meer dan voldoende. Na een kilometer of 5 net doen of er niks aan de hand is, kwamen we weer aan op het punt waar we die ochtend begonnen waren. Mission accomplished!

De volgende ochtend zaten we buiten aan een houten picknicktafel te ontbijten. Er was geen wolkje aan de stralend blauwe lucht, het was ongeveer 20 graden en in de verte was de Galdhøppigen in al zijn glorie te aanschouwen. We keken elkaar aan en zeiden "Je zou maar vandaag een tour hebben geboekt. Dan moet je in de die hitte helemaal naar boven. En dan had je gisteren in kou en regen hier aan de ontbijttafel gezeten en dan hadden we ook niet zo'n epische tocht kunnen maken". En zo zijn we inmiddels meesters geworden in het recht lullen van alles dat krom is.