Administratie en huizenoppassen

Het is al een paar keer eerder aan de orde geweest; om administratieve redenen moeten we zo af en toe in Nederland zijn. Dat heeft vooral te maken met het feit dat we geen vast woonadres hebben, maar vooralsnog wel graag in Nederland blijven ingeschreven. Gelukkig bestaat er zoiets als een briefadres. Dat is het adres waar je voor de overheidsinstanties bereikbaar bent. Wij hebben een briefadres bij onze (schoon)moeder. Dat werkt prima, zij maakt af en toe een foto van post die binnenkomt en stuurt dat door via whatsapp en wij appen dan terug, "gooi maar door de shredder". Vaak is het namelijk reclame, post van de Belastingdienst(die we sowieso al digitaal krijgen) of post van de gemeente Waterland, de gemeente van ons briefadres dus.

Die gemeente stuurde ons een standaard brief met als onderwerp "controle woonadres". Onze (schoon)moeder stuurde dat - in overeenstemming met het afgesproken protocol - netjes door aan ons. Of we even konden aantonen dat we niet daadwerkelijk bij onze (schoon)moeder woonden. Dat zou namelijk consquenties kunnen hebben voor gemeentelijke belastingen, AOW, Tinder profielen etc. Nou, absoluut geen probleem, lieve gemeente Waterland, want we zijn met onze camper best vaak in het buitenland en dat kunnen we ook aantonen. Dus we stuurden een mooi overzichtje van onze verblijfplaatsen het afgelopen jaar en dat zou dan duidelijk moeten zijn.

En duidelijk was het, maar helaas iets meer dan duidelijk. Het leek er namelijk op dat we meer dan 8 maanden in het buitenland waren geweest. Goed nieuws voor (schoon)moeder, maar slecht nieuws voor (schoon)kinderen. Als je namelijk - een redelijke verwachting hebt dat je - meer dan 8 maanden in het buitenland bent, moet je je eigenlijk uitschrijven uit het BRP (het bevolkingsregister). In de praktijk betekent dat dat je geen zorgverzekering of andere verzekeringen kan afsluiten in Nederland, geen AOW opbouwt en ander ongemakken. Dat is verder niet zo'n punt, want al dat soort zaken zijn allemaal te ondervangen d.m.v. internationale verzekeringsmaatschappijen en ook je AOW kan je bijverzekeren als je dat zou willen. Dat kost wel een paar extra centjes, maar dat is niet onoverkomelijk. 

Wat wel echt een probleem is als je niet geregistreerd bent in Nederland (of in een ander land) is dat er geen mogelijkheid lijkt te zijn om een auto of een camper te kunnen verzekeren. Dan horen we meteen een hele hoop goedbedoelde suggesties als "dan zet je 'm toch op naam van je broer/zus/vader/moeder" of "geef gewoon een adres in Nederland op" en meer van dat soort creatieve suggesties. 

Maar het punt in deze is natuurlijk dat als er zich een calamiteit voordoet, dan wil je de verzekeringsmaatschappij geen munitie geven om niet te hoeven uitkeren. Dat zou nl. heel goed kunnen als blijkt dat broer/zus/vader/moeder eigenlijk nooit in de camper rijdt, of als blijkt dat het adres dat je hebt opgegeven een niet bestaand adres was (bijv. Pendersionadoplein 18, 1810 SE te Baambrugge in Waterland). Als 'we' de camper total loss zouden rijden tegen een boom - hetgeen ongetwijfeld eerder zou kunnen gebeuren tijdens die spaarzame momenten dat Stijn achter het stuur zit - is het heel vervelend als de verzekering niet uit zou keren. Maar dat is 'maar' geld, en dan verzinnen we wat nieuws en dan komt het allemaal wel weer goed op de een of andere manier. Maar als we door een uiterst ongelukkige samenloop van omstandigheden betrokken zouden raken bij een verkeersongeluk, kan het zijn dat er iemand gewond, langdurig gewond, invalide of erger wordt. Zonder verzekering zijn wij dan het haasje, maar op een gegeven moment zijn we dan een kale kip en valt er verder niet veel te plukken. Die verzekering is er dan dus ook niet voor ons, maar eigenlijk vooral voor degene die invalide of erger wordt. En natuurlijk hoop je dat dat nooit gaat gebeuren, net zo min als dat je hoopt dat je huis in de fik vliegt omdat je nou eenmaal een brandverzekering hebt afgesloten. 

Goed, het is wellicht duidelijk geworden waarom we af en toe in Nederland zijn en waarom we ons aan de regels willen houden. Om aan ons quota aan Nederland-dagen te komen maken we inmiddels gebruik van een beproefd concept: de Housesit. Dat hadden we in Spanje al een paar keer gedaan en spontaan ook een paar keer in Nederland. In Spanje regelden we dat via de website TrustedHousesitters, maar het aanbod aan Nederlandse adressen is op die website wat beperkter. Een Nederlandse equivalent is huizenoppassite.nl (hoe kom je erop?), dus we dachten om ons daar maar bij aan te melden en dan zouden we wel zien. We hadden ons nog niet ingeschreven of we werden overstelpt met verzoeken uit alle uithoeken van Nederland of we in die en die periode alsjeblieft op hun huis en aanverwante huisdieren konden passen. Blijkbaar kwamen we betrouwbaar over (ja, Stijn stond ook op de profielfoto) of is de nood in huizenoppasland erg hoog. Hoe het ook zij, er viel wat te kiezen, en zo leer je een aantal steden en dorpen en gemeentelijke herindelingen ontdekken of herontdekken.

Een huizenoppas-gig van begin tot eind gaat ongeveer als volgt. We reageren op een oproep (of een verzoek) via de desbetreffende website, met een wervende en pakkende tekst zodat we meteen de interesse wekken ("hallo, wij zijn Stijn en Eugenie en hebben wel interesse"). Tot nu toe werden we steeds geselecteerd voor de eerste ronde (want hoe je het ook wendt of keert, het blijft toch een soort sollicitatiegesprek).  Zo'n eerste ronde doen we dan meestal via whatsapp-videogesprek. Inmiddels hebben we een vaste routine; we lachen lief in de camera, we vertellen wat over ons camperavontuur en geven dan meteen ons ultimatum: de camper moet voor de deur en onze kinderen komen langs, soms voor een paar dagen. De aanval is de beste verdediging vinden wij. Daardoor zijn de huiseigenaren vaak zo verbouwereerd dat de keus dan op ons valt. We zeggen dan nog wel heel lief dat ze er echt nog wel een nachtje over mogen slapen, maar dat is om onbegrijpelijke redenen eigenlijk nooit nodig geweest.

Wat daarna volgt is een meet-and-greet. Soms op de dag van vertrek, maar het komt ook voor dat we met de camper toch al in de buurt zijn. Dan gaan we een dagje eerder en dan worden we netjes rondgeleid. Ook wordt dan meteen duidelijk waar de camper kan staan en waar de kinderen kunnen slapen. Maar ook duidelijkheid over secundaire zaken zoals waar staat het dierenvoedsel, hoe vaak krijgen ze te eten, hoe is de verstandhouding met de buren en willen jullie dat we die proberen te verbeteren of verslechteren. Voor beide draaien we onze hand niet om, dus zeg het maar.  Daarnaast zitten er nog twee standaardvragen in ons repertoire, te weten 1) wat wil je dat we wel en absoluut niet doen, m.a.w. wat zijn de do's and don'ts, en 2) wat zijn de eigenaardigheden in dit huis waar we rekening mee moeten houden. 

Op de eerste vraag uiteraard de normale don'ts (geen feesten met coke en hookers, roken en paardenfokken graag zoveel mogelijk buiten) en do's (dieren eten geven, planten water geven, boel schoon houden en verder gewoon normaal wat je zelf thuis ook zou doen). Maar we hebben er ook eentje gehad die ons smeekte om niet te proberen de antieke gietijzeren oven te repareren. Goed dat ze dat er bij zeiden, want 'reparatie antieke ovens' staat vrij hoog op onze 'to do-list'. 

Op de tweede vraag is het antwoord steevast dat er geen eigenaardigheden zijn en dat het gewoon een normaal huis is. Nou, behalve dan misschien ... en dan volgt er een opsomming van zaken die voor de bewoners inmiddels zo normaal zijn en bij het huis horen, zodat je het moeilijk onder de categorie 'eigenaardigheden' kan scharen. Bijvoorbeeld de voordeur doen we 's avonds op slot met het penslot aan de onderkant, maar als we overdag weg zijn gebruiken we alleen het penslot aan de bovenkant, anders heb je jezelf voorgoed buitengesloten. Andere mensen hebben weer een voordeur die ze eigenlijk niet gebruiken ook niet echt weten waar de sleutels zijn. Bij een andere huisoppas werd gelukkig net op tijd verteld dat het stoppen van de afvoerslang van de wasmachine in een gat in de vloer van de schuur voordat je gaat wassen niet onder de categorie 'eigenaardigheden' viel. Ook een baksteen naast een gasfornuis die op een knop moet worden gelegd omdat anders het vuur onder je pannetje niet aanblijft is blijkbaar volkomen normaal. Net zoals het installeren van een app om de voordeur open en dicht te doen met je telefoon vrij gewoontjes is.

De eerste paar dagen van een housesit is steeds weer een lesje in oppassen, aanpassen en (aan)leren. Oppassen dat je wel onthoudt waar je de spullen die je gebruikt (potten, pannen, gereedschap etc.) vandaan hebt gehaald en waar ze weer terug moeten. Aanpassen omdat je toch in iemand anders z'n huis zit en dat blijft altijd even wennen en (aan)leren gaat vooral over wat we inmiddels de 'huisdansjes' zijn gaan noemen. Iedereen die meerdere jaren in een huis woont kan blindelings z'n route van keuken naar woonkamer of van slaapkamer naar badkamer lopen. Twee stappen en dan naar links, let op dat je niet struikelt over de wasmand, 3 stappen naar rechts, voet iets hoger optillen voor de net te hoge drempel... 1-2-3, 1-2-3. Na een paar dagen hebben we het onder de knie en walsen we op z'n Weens door het huis alsof het het onze is. In die paar dagen hebben we dan ook meestal wel ontdekt waar alle stopcontacten enzo zitten. Voor iedereen zitten die in z'n eigen huis op een logische plek, maar geloof ons, elk huis heeft zo z'n eigen logica en dat is dus (niet) logisch.

Maar alle gekheid op een stokje, we zijn altijd blij als we weer een housesit kunnen doen en eerlijk gezegd ook nog steeds verbaasd als de keuze op ons valt. Het is ook niet dat we steeds de enige kandidaten zijn, dus of doen we toch iets goeds of hebben die andere een te grote camper die niet voor de deur kan staan of veel te veel kinderen die langs moeten komen. Omdat we steeds oprecht blij zijn dat we in/op iemand anders huis mogen zitten, willen we het ook zo netjes mogelijk achter laten. Onze routine is dan ook inmiddels geworden dat we de laatste dag reserveren om op te ruimen, stof te zuigen, wc's en badkamer(s) op z'n minst naar glorix te laten ruiken. En natuurlijk tennisbanen aanvegen, blaadjes uit het zwembad scheppen, golf greens maaien, skipistes een beetje behoorlijk achterlaten en de pistenbully aftanken. En dan is het wachten op de review op de website of we goed hebben gedaan, want dat vergroot onze kansen op een volgende housesit. De laatste review over ons vermeldde "They also were very tidy with the house -- it was as though professional cleaners had come through!". Nou ja, dank je wel, maar overdrijven is ook een vak.

Om een lang verhaal nog wat langer te maken, door de administratieve beperkingen waar we nog geen oplossing voor hebben gevonden zitten we dus wat vaker dan ons lief is in Nederland. We zijn daardoor wat minder flexibel met onze reisplannen. Dat geeft allemaal niet, maar het is voor ons iets om rekening mee te houden. Zoals het er nu naar uit ziet zijn we daarom vanaf eind mei tot ergens in september weer in Nederland. Als we nog op iemand z'n huis moeten zitten in die periode, laat maar weten (als de camper ergens in de buurt kan staan en als de kinderen langs mogen komen uiteraard).