Mixed Emotions

We hebben de feestdagen doorgebracht in Rute, dat ligt een uurtje rijden boven Málaga. Daar konden we op een huis passen. Dit lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Nou ja, zo lang ook weer niet, maar het was wel vorig jaar. Tijd dus om daar het een en ander over te berichten want we zijn weer wat ervaringen rijker. Deze 'housesit' was op een prachtige locatie, bovenop een berg, met uitzicht over het dal en een stuwmeer en verder niemand in de wijde omgeving. De Engelse eigenaren hadden er in de 18 jaar dat ze er wonen een klein privé-resortje van gemaakt. Het weer was voor de tijd van het jaar ook nog eens prachtig, dus we hadden weer eens niks te klagen, dus dat deden we dan ook maar niet. De eigenaren leidden ons netjes rond met een duidelijke beschrijving van hoe alles werkt en waar alles is (zowel in huis als in het nabij gelegen dorp) en trakteerden ons voor hun vertrek naar de airport nog op een heerlijk zelfgemaakte, warme lunch. Verder geen speciale instructies, 'just use common sense'. En nu denkt iedereen natuurlijk, "nou, en toen begon de ellende". Maar niks van dat alles, heerlijke plek, lekker de buurt verkend, beetje gewandeld en gefietst, het zwembad geprobeerd - dat was wel wat koud - en verder gewoon z'n gangetje. Aan ons oppashuisdier - Milo de Schildpad - hadden we verder ook weinig zorg. Die zat in winterslaap in een afgesloten kamertje met een bordje op de deur 'do not disturb' of iets in die trant. Spannender dan het vervangen van de batterij van het rookalarm zodat de schelle piep uit dat apparaat ophield werd het niet. En je merkt dat als je de ruimte van een groot huis hebt (met tv), je ongemerkt weer in oude gewoontes vervalt. Dan zit je om 10 uur 's avonds op de bank voor de tv wat langs 99 kanalen te zappen en dan blijf je tot ongeveer 12 uur uiteindelijk toch weer hangen bij de zoveelste herhalingen van 'Friends'. Dat was niet echt de bedoeling van ons camperavontuur. Gelukkig zouden alledrie de kinderen snel langskomen om met z'n allen een verlate kerst te vieren. 

 

En wat was het heerlijk om met z'n allen weer eens bij elkaar te zijn. De laatste keer was tijdens Pinkpop in juni, maar eigenlijk was de echt laatste keer dat we met z'n vijfjes gezellig en langdurig aan het tafelen waren alweer een jaar geleden, toevallig ook met kerst. Met uiteenlopende agenda's van iedereen en verblijven in het buitenland voor werk, vakantie of anderszins sluipt dat er blijkbaar in. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een combi van sinterklaas/secret santa te doen. Op de vraag of we dan allemaal een cadeautje zouden kopen met daarbij een kort gedichtje, was het antwoord eigenlijk: "doe wat je zelf wil, dus volledig free format". En dat leidt dan tot een unieke avond met een interpretive dance, een rap, een verhalend gedicht, een puzzel met echte haiku en een eerste hoofdstuk van een roman. En lol en plezier met z'n allen, heel veel lol en plezier. Wat als ouders ook je hart doet laten smelten is, als je ziet dat je kroost zo enorm oprecht geïnteresseerd in elkaars doen en laten is, met volwassen gesprekken onderling. Zodat je elkaar vragend aankijkt en je afvraagt van wie ze dat hebben. Maar als ze dan vervolgens weer als broer/zus/zus elkaar plezierig dwars zitten en elkaar liefdevol treiteren denk je al snel: "o ja, dat hebben ze van jou". 

 Onvermijdelijk is ook het moment dat ze weer vertrekken, naar daar waar studie en werk op ze wachten.Dan slaat de algehele misere toe, ook al zit je bovenop een berg in de Spaanse zon in je eigen mini-resort met een prachtig uitzicht. Een hele dag onbedaarlijk huilen - van verdriet want ze zijn er weer vandoor maar tegelijkertijd ook van geluk door het besef hoe mooi en speciaal het leven is met deze drie prachtmensen - helpt wel maar ook weer niet. De dagen erna nog met weemoed terugdenkend aan die heerlijke dagen maken we natuurlijk wel even van de gelegenheid (en het zwembad) gebruik voor een traditionele nieuwjaarsduik, compleet met oranje Unox muts en handschoenen, die ze als verrassing mee hadden genomen vanuit Nederland. Dan denk je, lekker makkelijk zo in Spanje, maar het water was 10 graden dus dat viel toch wel tegen. 

Daarna weer langzaam voorbereiden op de terugkeer van de huiseigenaren en daarmee het einde van onze eerste officiële housesit. De man des huizes maakte de volgende ochtend een rondje over het terrein om te zien waar hij met opruimen moest beginnen. Maar hij was onder de indruk van hoe netjes we hun terrein hadden gehouden. Goed om te horen, want voor onze eerste review op de website 'TrustedHouseSitters' willen we natuurlijk het liefst een mooie score. Nou die kregen we ook. Voor alle categorieën 5 sterren (van de 5), inclusief voor de categorie 'happy pet'. Niet al te moeilijk want die zat al die tijd aan de andere kant van een afgesloten deur en de eigenaren hadden verteld dat we niks hoefden te doen, ook niet af en to checken of de schildpad nog wel in winterslaap was. Maar toen we vertelden van de teringherrie van het rookalarm en dat we het batterijtje hebben vervangen zei de vrouw des huizes of Milo daar niet van wakker was geworden. Ja, hoor eens, hoe moeten wij dat weten als de deur op slot is en we er niet naar hoefden te kijken. Toen pas zei ze dat ie soms wel eens wakker wordt en dan winterslaapwandelend met z'n schild tegen de randen van z'n winterslaapkist loopt en je dan een beetje gebonk hoort. Aha, en toen begonnen we te twijfelen. Hebben we nou wel wat gehoord of niet. We hebben er verder van hen niks meer over gehoord dus het zal wel goed gekomen zijn, maar we hebben er ook niet expliciet om gevraagd. Een stilzwijgend "don't ask, don't tell' beleid aangaande winterslapende reptielen. Of een variant op Schrödinger's cat (Schrödinger's turtle dus). Dat belooft wat voor zo'n onze volgende housesit waar de potentiële slachtoffers bestaan uit 2 paarden, 2 honden en een kat. 

Tussen deze twee housesits zat ongeveer 3 weken, een prima periode om verder te trekken richting bijvoorbeeld Cádiz. Terug naar het camperleven op een camping in een dorpje aan de Atlantische kust. Eigenlijk waren we daar wel weer aan toe, de camper is in relatief korte tijd toch wel ons (t)huis geworden. We moeten ook wel, want iets anders hebben we niet. We vielen met onze neus in de boter, want in Spanje wordt op veel plekken nog uitgebreid 'Driekoningen' gevierd, compleet met een intocht van de Drie Wijzen, kinderen die gillend en schreeuwend achter strooigoed aanrennen, een dikke, dikke rij in het dorpshuis, c.q. campingrestaurant, c.q lokale kroeg waar kinderen en geïrriteerde ouders lang moeten wachten voordat eindelijk een kleurboek en potloden van de hoofdkoning in ontvangst genomen mag worden (waar de ouders ongetwijfeld zelf voor betaald hebben). Waarna de ouders het op een zuipen zetten en de kinderen door oma worden afgevoerd. Zo gaat dat in Spanje en het is uiterst vermakelijk om dat van een gepaste afstand gade te slaan. Een voice-over van Sir David Attenborough had het geheel compleet gemaakt. 

 Zo rollen we ongemerkt weer in het camperleven-ritme. Genieten van het weer en de omgeving met mooie wandelingen tussen heuvels, langs kliffen en over stranden, uitstapjes naar Cádiz, vanachter een koud biertje de (kite)surfers bespieden maar ook een aantal dagen niksen en het leeftempo weer naar beneden schroeven. Op een doordeweekse dag, in een helemaal niet zo bijzonder cafeetje komt er zowaar ineens een gevoel van totaal geluk over ons (eigenlijk vooral Stijn) heen. Dat klinkt allemaal super zweverig, maar het besef dat wat we aan het doen zijn helemaal goed is en ons volledig happy doet zijn. Heel bijzonder.  Maar daarna komen we opeens op een punt waar we eigenlijk nog niet geweest zijn. We willen na ruim 2 weken door naar een volgende bestemming, maar die volgende bestemming is de housesit op een steenworp afstand van daar we de kerst ook doorgebracht hebben en hebben we nu het gevoel dat we 'vast' zitten, dat we letterlijk niet vooruit maar weer terug gaan. Dat geeft een ongemakkelijk gevoel. Maar de hele grap van dit avontuur is juist hoe je met dit soort situaties en gevoelens omgaat. Om eerlijk te zijn wij vinden zelf dat we het tot nog toe geweldig doen! Een hele opmerkelijke periode de afgelopen weken, met emoties die alle kanten op schieten en schoten. Overigens niet te verwarren met voorspoed of tegenslagen. We omarmen elke situatie en verbazen ons steeds weer hoe we daar mee omgaan. De volgende uitdaging ligt nu in Iznájar (Andalucía) waar we gedurende 10 dagen moeten proberen om 2 paarden, 2 honden en 1 kat in leven te houden. Gelukkig krijgen we hulp want de zus van Eugenie (Mirriam) komt gezellig een weekje langs.