Oranje in Spanje

De vorige keer zeiden we al dat we langzaam richting zuiden moesten gaan afzakken omdat de temperaturen omlaag zouden gaan. Dat hebben we inmiddels ook gedaan. Maar het is nou niet zo dat we in een rechte lijn van El Berro (het Baambrugge van Spanje) rechtstreeks naar de Zuid-Spaanse kust rondom Malaga zijn gespeerd. Daar hebben nog wel wat ritjes tussen gezeten. 

We hebben al kort verteld over de camperplaats app. We wisselen af en toe met het uitzoeken van een nieuwe bestemming en de ene is daar op de een of andere manier beter/gelukkiger in dan de andere. Dit keer was Eugenie weer aan de beur om wat uit te zoeken dus we hielden ons hart vast. Uiteindelijk zijn we beland in Tabernas, op de camping/camperplaats 'Little Texas'. Beetje vreemde naam voor een Spaanse camping, maar weer minder vreemd als je weet in welke omgeving we zijn terecht gekomen. In Tabernas zijn veel (spaghetti) Westerns en overige films opgenomen. Veel Sergio Leone-spul, maar ook Indiana Jones-scenes, Rambo en Flodder ("Vecino, que haces ahora?")*. Nou ja, die laatste misschien niet, maar veel andere beroemde films wel. En dat wordt natuurlijk gebruikt als een mooie toeristische attractie. Dat moesten we zien dus kaarten gekocht voor Fort Bravo. Een mooi cowboy/western dorp zoals je het kent uit de films. Een saloon, een stoffige hoofdstraat en een kapper/bank/wasserij etc in Lucky Luke stijl. En om het af te maken een 'authentiek' Mexicaans dorp voor het filmen van de traditionele Mexican standoff. 

Het was niet echt hoogseizoen - of ook in deze branche is er een urgent personeelstekort - maar de 4 heren en 2 dames speelden diverse rollen om de 7 bezoekers te vermaken. Zo bleek de sheriff die in de ochtendvoorstelling de valsspelende pokerspelers doodschoot in de saloon, een bankrover te zijn in de middagvoorstelling en op zijn beurt weer werd doodgeschoten door de miraculeus uit de dood opgestane pokerspeler en opeens de vacante positie van sheriff had ingevuld. Of dat de Can Can danseres net zo makkelijk een biertje tapt achter de bar of je een plastic pistooltje + bijpassende cowboyhoed voor teveel geld probeert te verkopen in de souvenir shop. Het moet gezegd, ze speelden hun rollen met verve en ze leken er steeds oprecht plezier in te hebben. Op Google staan een aantal zure recensies (te duur, te klein, te oud, te weinig sheriffs, te veel sheriffs, niet realistisch etc. etc.), maar wij hebben ons prima vermaakt. Was alleen al een feest om in een verlaten main street rond te lopen, met de ogen half dichtgeknepen wantrouwend om je heen te kijken, terwijl de hete zon in je nek brandt en je het stof en zand tussen je kiezen hoort knarsen. En op de achtergrond schalt de Ennio Morricone muziek uit de verdekt opgestelde speakers. Dan maakt het niet echt heel veel meer uit of er een sheriff te veel of te weinig is. 

 Wat we inmiddels merken nu we al een tijdje in Spanje zitten, is dat we steeds minder 'onrust' hebben. We kunnen zomaar ergens een week staan, waarbij de dagen rustig voorbij kabbelen. Zeker de eerste paar maanden hadden we best wel haast en waren we nogal onwennig. Dus na 2 dagen (max) pakten we onze spullen en reden we door naar de volgende locatie. Dat had ook wel een beetje te maken met het te bereiken doel dat Zuid-Spanje heette. Maar nu we daar eenmaal zijn is het verder allemaal prima. We verkennen de omgeving (waar haal je brood, is er ergens vega-food, heeft de camping-wc papier) en dan schakelen we het leeftempo langzaam omlaag. En wanneer we merken dat we echt lui aan het worden zijn, dan kijken we elkaar aan, knikken bijna onzichtbaar en maken een plan voor de volgende bestemming. Het is een strategie die vooralsnog aardig goed werkt. En ons op leuke plekken en aan nieuwe ervaringen heeft gebracht. 

Als je ergens wat langer zit en dus vaker op dezelfde plekken komt, krijg je - met een beetje handen en voeten werk en de magische woorden 'hablas inglès?' - best nog wel wat te weten van de lokale mensen om je heen. We waren super blij dat we in Isla Plata een tentje op het strand hadden gevonden waar we WK voetbal konden kijken, ook de 7-0 overwinning van Spanje op Costa Rica. Mooi natuurlijk, en de eigenaar bleek zelf een profvoetballer te zijn. Niet echt WK niveau, maar toch hoogste divisie in Cyprus en recent nog actief in Andorra. Familie Penders was al blij met Rob Penders die bij RBC heeft gespeeld (en is niet eens familie), dus wat ons betreft was hij ook 'living the dream'. Op een andere plek kwamen we in gesprek met een local die aardig wat Nederlands sprak, best goed ook. Bleek een Nederlandse moeder te hebben, en voor Nederland uitgezonden naar (ex)Joegoslavië destijds. Bij nader inzien sprak ie behoorlijk beroerd Nederlands. Kwamen 'm daarna op verschillende plekken nog een paar keer tegen en elke keer superhartelijk. Zal z'n Nederlandse kant wel geweest zijn :).  Zonder gekheid, andere mensen spreken en andere verhalen horen, het laat je realiseren dat het heel prettig is om uit je bubble te stappen. Kan in Nederland natuurlijk ook, maar op deze manier lijkt het makkelijker te gaan. 

We blijven ons natuurlijk ook nog steeds verbazen. We fietsen veel, en in Spanje ontkom je er niet aan om af en toe gebruik te maken van de provinciale wegen (max. snelheid 90km). Nou houden de meeste Spaanse bestuurders daar wel goed rekening mee en passeren je met tenminste 1.5 meter afstand (alsof we een soort Corona virus zijn), maar dat doen ze helaas niet allemaal. We waren dan ook blij dat we de Guardia Civil (de politie dus) zagen. Die zouden dan even een hartig woordje kunnen spreken met die zondagsrijders. Maar - zo gek - het bleek dat ze een hartig woordje met ons wilden spreken. Blijkt dat je in Spanje wel als een bejaarde over de snelweg mag fietsen, maar dan moet je wel een helmpje op. Daar werden we dus op aangesproken en we moesten ook terug om onze fietshelm te halen. Nou ja, zeg. Gelukkig deden ze aan buena policia, mala policia**, dus na wat aanpappen met de buena policia (en Eugenie hield zich tegelijkertijd bezig met de mala policia) kwamen we er zonder boete vanaf. 

Ook veel verbazing op de campings waar we staan (en meteen wat leermomentjes). Superleuk campinkje praktisch aan het strand in wat een schatig kustplaatsje leek. De camping was bijna vol (logisch, op zo'n mooie locatie aan het strand), maar er waren gelukkig nog wat plekjes vrij. Een lege plek op een volle camping is soms een gelukkie. Meestal is er echter een reden, en dat was dit keer de grote boom naast die lege plek, bewoond door vele vogels die blijkbaar slecht hadden getafeld, die, nou.... je snapt het wel. Was gelukkig nog wel een ander plekje vrij maar dat was naast een Duits echtpaar die waren blijven hangen in de jaren 90 dance/pop scene en er vanuit gingen dat iedereen dat leuk vond (en dat dus lekker hard vanuit de speakers lieten galmen). Het was dus kiezen tussen de hele dag vogelkak op je tafel en/of hoofd of de hele dag naar Ace of Base en de Venga Boys luisteren. De hele dag lekker door het pittoreske dorpje struinen was ook geen optie, omdat dit plekje het equivalent van een verlaten mijnwerkersstadje bleek te zijn. Waarschijnlijk booming door toerisme een paar jaar geleden en met mooie plannen voor de bouw van villawijkjes voor rijke buitenlanders. Maar - wellicht door Corona - de rijke buitenlanders bleven weg, de wijkjes staan nog in aanbouw en het dorp raakte in verval. Nu rest slechts een kroeg, een juffrouw op een fiets, het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik gevlucht van ben... 

Die vlucht bracht ons in Torre del Mar, een dikke 30km ten oosten van Malaga. Vanaf daar kan je naar Malaga fietsen, dus dat hebben we ook maar gedaan (en ook weer terug). Af en toe moeten we ook wat aan cultuur doen, natuurlijk. We staan hier inmiddels ook al weer een week, en het bevalt wederom zeer goed. Een kustplaats met brede boulevard en genoeg strandtenten en restaurants die open zijn. Grappig om te zien zijn de cultuurverschillen. Voor de kwartfinale Nederland-Argentinië waren we uiteraard op zoek naar een plek om te kijken en een dag van tevoren liepen we per ongeluk langs een Nederlandse tent. Wel voetbal op tv, maar we hadden niet gereserveerd. De volgende dag toch maar even langs gelopen om te checken of we er niet bij konden. Het was 3 kwartier voor de aftrap, er zaten 2 man (met nog plek voor 30), maar we hadden niet gereserveerd, dus we mochten daar niet kijken. Bij een Spaanse tent verderop zaten wel 8 man, we hadden daar ook niet gereserveerd, maar we mochten er gewoon kijken, Lekker tapas besteld en een 'paar' biertjes, de tent bij elkaar gegild bij de 2-2 (daarvoor en daarna ongetwijfeld ook) en in de rust in ons beste Spaans ook nog iets wat op een gesprek leek gevoerd over wielrennen met een uiterst vriendelijke Spaanse meneer die er uit zag alsof hij zelf aan de eerste editie van de Ronde van Spanje had meegedaan.

Maar even terug naar Tabernas, het Hollywood van Spanje. Daar stonden we gezellig een week en raakten aan de praat met een Engels stel dat permanent in Spanje woont. Op de vraag waar we vandaan kwamen zeiden we heel flauw: "nou, gisteren stonden we nog in El Berro". En we vertelden hoe leuk we het daar vonden, mooie omgeving, vriendelijke mensen, etc (zie ook vorige blog). Ze keken alsof ze vuur zagen branden. Ze woonden zelf in buurdorp Gebas, dus dat is een beetje alsof je zelf in Abcoude woont, je mensen uit Zweden tegenkomt ergens in Zuid-Limburg die je vertellen dat ze zo genoten hebben in Baambrugge :). Contact was daarna snel gelegd en we raakten verder aan de praat, ook over onze plannen voor Kerst & Oud en Nieuw. We spraken over HouseSitting (oppassen op iemand z'n huis, planten en huisdieren) en dat we iets gevonden hadden. Nou, zij zoeken ook regelmatig iemand om op hun huis te passen dus nummers werden uitgewisseld, zodat we ooit eens op hun huis en 4 katten kunnen passen. We vertelden dat dit onze eerste huisoppas-ervaring zou worden en dat we blij waren dat het na een paar pogingen gelukt was. Een aantal keer werden we net niet geselecteerd. 

En toen kwam de dag erna. Een van de huizen waar we voor waren afgewezen had nood, want de helft van de oppassers die er nu in zaten werd ziek en de andere helft had geen zin meer om in z'n eentje in een huis te zitten. Dus wij werden gebeld met de vraag of we nog zin hadden en in de buurt waren. Wel zin, niet in de buurt (of op de route richtig Zuid-Spanje) maar wat geeft het. We hebben tijd, zijn flexibel en je weet niet wat je mee gaat maken. Dus we appten enthousiast terug: "We komen er aan!". We wisten wel dat het huis een beetje alternatief en redelijk off-grid was, maar we leven in een camper dus hoe erg kan het zijn. O ja, er was wel een hondje waar we op moesten passen. Geen probleem, we hebben zelf honden gehad totdat ze overleden (van ouderdom hoor). Het hondje moesten we wel ophalen in een ander dorp. 

De drop-off zou plaatsvinden bij een benzinestation vlak buiten de dorpsgrenzen als betrof het een drugsdeal. Maar ook dat lukte en gewapend met hond trokken wij naar het op te passen huis in de midd
le-of-nowhere. De bewoonster had via whatsapp een uiterst minutieuze routebeschrijving gestuurd. Stijn vond dit een typische vrouwenbeschrijving, met passages zoals "na een tijdje rijden zie je links een grote boom, maar dan moet je nog gewoon rechtdoor". Eugenie vond de routebeschrijving handig en accuraat. Met behulp van Google Maps en de Bob Ross-achtige aanwijzingen voor de laatste 200 meter kwamen we uiteindelijk waar we moesten zijn. Het was inderdaad behoorlijk 'middle of nowhere' en off-grid. 

 Maar eerlijk gezegd, een prachtige omgeving, in een klein dal, geen licht- of geluidsvervuiling. Alle elektriciteit met zonnepanelen, gas via een fles, water via iets maar het deed het (ook de douche na het aanzetten van wat knoppen en hendels) en de wc een gat in de grond met daarboven een wc bril voor net dat beetje extra comfort. Verder wel gewoon meubels, veel ruimte - zowel binnen als buiten - en een stadje op 40 min rijden voor de boodschappen. Het weggetje hebben we gewapend met heggenschaar en boomzaag wel redelijk onderhanden moeten nemen, omdat de takken over de weg hingen en de lak van onze camper daar niet heel goed tegen kon. Behalve op het hondje moesten we ook op de plantjes passen. Omdat wij uit omgeving Amsterdam kwamen dacht ze dat wij dat wel zouden kunnen. Een deel moest nog volledig tot bloei komen, een deel hing al te drogen, en als we zin hadden, er lagen er ook al een paar gedraaid als eindproduct in de broodtrommel. 

Het was ff wennen allemaal zo'n eerste housesit-ervaring, maar we hebben uiteindelijk een heerlijke week gehad (nee, niet dankzij de plantjes). We wilden uit de bubble, nou dan ga je ook uit de bubble. Het was tevens een mooie oefening/ervaring voor de housesit waar we nu zijn. De eerste les die we alvast geleerd hebben is dat onze camper in relatief korte tijd toch wel ons 'thuis' is geworden. Hoe gemakkelijk een echt huis soms ook is, we waren beide na een dikke week toch wel blij dat we weer in ons eigen bed konden slapen. En wat ook wel opvalt is dat je snel in oude gewoontes vervalt. Met een camper leef je veel buiten en dat is precies wat we wilden. In een huis zaten we al snel aan de keukentafel en kropen we achter de laptop om 'even' een paar dingetjes te doen, te bekijken, af te ronden, etc. Maar dat bleek dat toch wel steeds langer te zijn dan eventjes. Niks mis mee, maar goed om te realiseren. Nu zitten we de komende 3 weken in een huis met zwembad, een uurtje rijden boven Malaga. Het is daar wel eens stuk kouder dan aan de kust, maar het huis is \van alle gemakken voorzien, inclusief centrale verwarming. Over een dag of 10 komen de kids om met ons Kerst te vieren. We kijken er enorm naar uit. O ja, er is ook ene huisdier waar we op moeten passen. Zijn naam is Milo, het is een schildpad en 3 dagen geleden in winterslaap gegaan. Dat gaat dus wel lukken.

(onze plek de komende 3 weken)

* buurman, wat doet u nu?

** good cop, bad cop