Viva España

Toen we de Frans-Spaanse grens passeerden stuurden we een fotootje naar onze kinderen in de family-appgroep van het grensbord 'España'. We kregen meteen een enthousiast berichtje terug van de leukste zoon in ons gezin : "You made it!". En zo voelde het eigenlijk ook. Het doel (althans één van de doelen) is overwinteren in Spanje en daar zijn we dus nu. We made it! 

In de vorige blog vreesden we nog voor een stampede van campers van Frankrijk naar Spanje, maar dat viel gelukkig reuze mee. Misschien gingen we te vroeg, misschien hebben we voorgedrongen, wie zal het zeggen, maar het ging van een leien dakje, misschien en juist wel omdat we de etiquette van het camperleven (niet te verwarren met het kamperleven) nog niet helemaal hebben doorgrond. Voor onze HK expatvrienden, we maken dus volop gebruik van ons `Gweilo Privilege'. 

Het eerste opmerkelijke verschil, in Spanje reden we weer eens op de snelweg. In Spanje zijn de tolwegen  grotendeels afgeschaft (althans dat werd ons verteld en dat hebben we natuurlijk niet gecheckt). In Frankrijk proberen we angstvallig de Péage te vermijden. Voornamelijk om financiële redenen, maar omdat we verder geen haast hebben is het eigenlijk ook wel een stuk leuker rijden. We volgen daar blind Google Maps en dan rijd je over leuke, mooie en uitdagende Franse wegen door leuke, mooie en uitdagende Franse dorpen. Eenmaal in Spanje schoot het dus lekker op. Was wel saaier rijden. Voor Eugenie dan, Stijn zat zoals gebruikelijk op de bijrijdersstoel met z'n telefoon te spelen dus die heeft het verschil niet gemerkt.

First stop in Spanje, Roses. Of is het Rosas? Hiep hiep hoera voor internet. "Rosas en Roses worden vaak door elkaar gebruikt. In het Spaans heet het stadje Rosas, maar in het Catalaans Roses. En dat laatste is de naam die je door de bevolking het vaakst hoort gebruiken." Mysterie opgelost..

Rosas dus. We maken gebruik van een onmisbare app: Camper Contact. Prima app met veel informatie over waar camperplaatsen zijn, wat het kost, zijn ze überhaupt open, reviews van anderen en - belangrijk - hebben ze wifi. We zeggen overigens wel dat het een onmisbare app is, maar dat is natuurlijk relatief. Als je niet met de camper op pad bent, kan je die app best missen. 

Die app leidde ons naar een prima camping op 50 meter lopen van de boulevard/strand. Douches en sanitair (net woord voor wc) prima, maar wel wat krappe plaatsen. Dat betekent ongeveer wat je je er bij voorstelt. Er zit dan een meter of 2 tussen jouw camper en die van je buren. Wij haddden Zweedse buren, dus dat viel wel mee. Maar je moet er toch niet aan denken dat je naast Limburgers staat (of Brabanders, Groningers, Friezen, Zeeuwen, Noord Hollanders, etc etc etc en vul maar in/aan) staat.

Maar f**k it, begin oktober liepen wij 's avonds gewoon in een korte broek over de boulevard en zaten we overdag op het strand. Klein minpuntje, de camperapp gaf aan dat er wifi was, maar die was niet gratis. Wij zijn echter niet voor één gat te vangen dus daar hebben we gelukkig iets op kunnen vinden. In tegenstelling tot de Franse kust zijn de meeste eettentjes aan deze Spaanse Costa wel open. Compleet met geplastificeerde menukaarten met daarop een keur aan lokale gerechten, zoals Paella maar ook Schnitzel met friet. En - haha - gratis wifi voor klanten! Dus na een paar dagen strategisch om 5 uur geborreld en daarna strategisch gegeten te hebben bij diverse restaurantjes, konden we daarna de hele boulevard aflopen met gratis wifi. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat :) 

Zonder gekheid, Rosas was heerlijk, we hebben er een week gestaan. Lekker genoten van het weer en het strand en mooi kunnen fietsen, onder andere naar Cadaquès. Voor de fietsers onder ons, een lekker klimmetje met een heerlijke overzichtelijkeafdaling.  En blijkbaar was het toeristenseizoen min of meer over want in het centrum van Rosas was er voor de locals een driedaags 'Fira de la Cervesa'. Of dat nou Spaans of Catalaans is, wij wisten dondersgoed dat dat 'Bierfeest' betekende. Dus vermomd als locals (een lange broek aangetrokken) hebben we genoten van erg lekker lokaal bier en een echt hele goede, veelzijdige lokale coverband. Een fira zoals een fira bedoeld is.

Next stop, althans next direction was Jávea aka Xàbia. Na de Roses/Rosas discussie dachten we dat zal wel Spaans/Catalaans zijn. Maar nee hoor, Xàbia is dan weer Valenciaans. Hadden we natuurlijk kunnen weten, kijk maar naar het accent-streepje op de a. Of zoiets :(. Maar - al eerder gememoreerd - we hebben geen haast en we zien wel waar we uitkomen, En zo kwamen uit bij een prachtige camperplaats in het dorp Maçanet de la Selva. We zijn de Spaanse taal nog niet heel erg machtig - wordt wel aan gewerkt - dus we waren ergens wel blij dat de plek werd gerund door Brabantse Harry. Echt een prachtige plek, op loopafstand van een dorpje met supermarkt, bakker en restaurantjes. De staplekken voor de campers zagen er prima uit en waren erg ruim, de wifi werkte perfect en de infinity pool die uitkeek over het dal maakte het helemaal af. Enige minpuntje was dat je €7,50 per dag voor stroom moest betalen. Harry had zeker een variabel contract bij Vattenfal. Gelukkig hebben we ons eigen zonnepaneeltje en 2 huisaccu's dus naar die €7.50 kon Harry fluiten. Maar alles verder dus helemaal prima, dus hier gingen we eens even lekker een lange tijd verblijven. 

Genieten van de zon, het zwembad, de omgeving en het Spaanse dorpsleven. We hadden alleen geen rekening gehouden met de vele vliegen en muggen die deze plek blijkbaar ook ideaal vonden om hier wat langer te blijven. We hebben het 2 dagen vol gehouden, en toen vonden we het genoeg. Volledig lekgestoken bliezen we de aftocht. Harry vroeg nog wel of alles naar ons zin was, maar toen hebben we maar eerlijk aangegeven dat de plek en accommodatie helemaal geweldig waren, maar de vliegen en muggen ons hebben weggejaagd. Nou, dat vond ie maar raar, hij woonde er zelf al 11 jaar en had nergens last van. We hebben het later nog even opgezocht (lang leve internet nogmaals), maar het schijnt toch echt zo te zijn dat muggen een voorkeur hebben voor mensen die lekker ruiken en smaken (en er supergoed uitzien, mooie kinderen hebben en voor Ajax zijn). Dat verklaarde gelukkig veel en ook waarom Harry er al 11 jaar geen last van heeft.

Tussen Maçanet de la Selva en Jávea ligt het kustplaatsje Peñiscola. Het kon ons niet heel veel schelen hoe je dat schrijft in het Catalaans of Valenciaans of hoe je dat uitspreekt, maar daar moesten we heen. De inwoners van Peñiscola (hoe noem je die, Peñiscolada's?) zijn natuurlijk ook niet gek en weten heus wel dat Cola een internationaal woord is en dat dat veel toeristen trekt. Op de boulevard hebben ze daarom manshoge letters neergezet met hun plaatsnaam, Leuk fotomoment voor de bejaarde overwinteraars dat ze een leuke foto kunnen maken voor het thuisfront terwijl ze op een Peñis zitten. Peńiscola is overigens veel meer dan een grappige naam in grote, harde letters. Op een rots staat een 14-eeuwse burcht die weer staat op de ruines van een oude Arabische citadel. Prachtig om te zien, met veel kleine nauwe straatjes en terrasjes die uitkijken over de Midellandse Zee en restaurantjes op schattige pleintjes die het perfecte decor vormen om de verjaardag van Eugenie te vieren. Dat was een eerste keer van de vele eerste keren die we nog gaan meemaken, een verjaardag onderweg. Die viering begon in de ochtend met een ontbijt in het zonnetje in de buitenlucht. Er was zelfs een slinger. We zijn nu vrij klein behuisd, dus veel spullen hebben we niet cq konden niet mee. Maar we hebben wel 1 letterslinger die je kan aanpassen aan de omstandigheden. In de weer met kartonnen letters en splitpennen fabriceerde Stijn uiteindelijk een slinger met de tekst Feliz Cumpleaños. Omdat het in elkaar zetten van deze doe-het-zelf-IKEA slinger ook een eerste keer was, duurde het allemaal wat langer dan gehoopt en daardoor werd het geplande ontbijt eigenlijk een late brunch.

Wat ook een eerste keer was, was het besef over het rare leven dat we aan het leven zijn. All is good, maar de kinderen worden vaak gemist en soms gaat dat met emoties gepaard. "Gaat het", vroeg Stijn aan Eugenie?. "Ik mis de kinderen heel erg". "Ik had al zo'n vermoeden" zei Stijn. "Waar merkte je dat aan?" antwoordde Eugenie. "Nou, aan de rode ogen, de dikke tranen op je wangen en de snikkende geluiden. Ik pik die dingen vrij makkelijk op. Ik heb daar een speciale antenne voor", aldus Stijn. En toen werd het een mix van huilen en lachen en het besef dat we dit vaker gaan meemaken, en andere zaken die we nu nog niet zien aankomen. 

En toen was het op naar Jávea aka Xàbia. Daar heeft Marion Jaspers die we kennen uit Hong Kong (en toevalligerwijs de zus is van Jan Jaspers, een vaste klant van onze (oude) stamkroeg in Baambrugge) recentelijk een huis gekocht. Een prachtige Spaanse villa, witte muren en verrassend ruim en we werden daar zeer gastvrij ontvangen toen we aan het eind van de middag aankwamen. We zeiden al dat ons Spaans nog niet echt fantastisch is, maar gelukkig is er altijd baas onder baas. Marion vroeg of we een biertje wilden. "Ja, lekker, Doe maar zo'n 'Cerveza'". "Dat hebben we niet, ik heb alleen San Miguel". Mooie rondleiding gehad in huis en stad maar vooral veel, heel veel gelachen. Heerlijk, en zeker een plek om terug te komen. Voor het geval ze ons niet meer willen zien daar, hebben we - per ongeluk - de reservesleutel meegenomen. We kunnen er dus altijd in, ook als ze er niet zijn. 

En nu zitten we in El Berro. Een klein dorpje, ongeveer 40km van Murcia, naast een natuurgebied waar je heerlijk kan hiken en een waar mountainbike paradijs schijnt te zijn. El Berro heeft ca. 100 inwoners, 2 bakkerijtjes, 1 supermarktje en 2 restaurantjes (die alleen op vrijdag, zaterdag en zondag open zijn). En een kleine, gezellige, heerlijke, dorpscamping, met zwembad en bijbehorende bar/restaurantje. De locals komen hier 's ochtends een bakkie doen voordat ze maar hun werk gaan, de senioren spelen hier regelmatig een soort domino spel en verder staan we hier heerlijk en is het weer bijzonder aangenaam met temperaturen rond de 25 graden. 

De zaterdag na onze aankomst was er een dorpsfeest met als thema de jaren tachtig. Een aantal bewoners had echt z'n/haar best gedaan. Dus we zagen een Prinses Leia, veel Madonna's en wat punkers. En een Olivia Newton John (op z'n Spaans Olibia Newton Gon) zoals in de eindscène van Grease. Het leek er wel op of het nogal proppen was geweest om alles in de glimmende, zwarte spandex outfit te krijgen, maar het was gelukt. En alles bleef erin gedurende de avond. Verder was er weer een prima bandje met een mix van Engelse en Spaanse covers en de families van (heel) jong tot (heel) oud hadden het de hele avond prima naar hun zin. En wij ook. We voelen ons hier prima op ons gemak en hangen hier op dit moment al 9 dagen rond en dat is op dit moment een persoonlijk record. Het is hier prachtig wandelen, de watertemperatuur van het zwembad is nog goed te doen en een biertje op het terras kost €1,20. En ze hebben in het lokale eetcafé ook vegaburgers. 

We beginnen ons langzaam zowaar thuis te voelen. In het lokale supermarktje kunnen we inmiddels boodschappen doen en het laten opschrijven (net zoals vroeger in Baambrugge) en we zijn zowaar uitgenodigd voor het lokale Halloweenfeest dat plaatsvindt in het plaatselijk schoolgebouwtje. Net thuis, zo'n dorp. Voelt heerlijk en vertrouwd. Waarom zijn we dan weggegaan als we dit zo leuk vinden. Nou, om al die anderen redenen en onverwachte dingen. 

Het is eind oktober en we zitten nog steeds elke avond buiten in korte broek en t-shirt. 's Avonds komt er een vos langs om te kijken of er nog wat te snaaien valt en de kinderen van dit vosje spelen 's nachts met de sokken van de buurman. Die buurman stond z'n sokken de volgende ochtend te zoeken. Met handen en voeten konden we 'm duidelijk maken dat we die 2 vosjes daarmee hadden zien spelen. En daardoor weten we nu ook dat het Spaanse woord voor vos 'Zorro' is. Bekende naam voor ons maar wij kennen 'm dus ook en vooral als Don Diego de la Vega. Tijdens onze wandelingen in de prachtige omgeving staan we soms oog in oog met een Spaanse Gems (officieel Ammotragus lervia oftewel Manenschaap). Soms springlevend maar we komen er ook wel eens eentje tegen waar het minder mee gaat. Daar hebben we inmiddels best wel kijk op en dat kunnen we onder andere zien aan de volgende signalen: heel veel vliegen op een een kale schedel, ribbenkast volledig open en de gehele achterkant weggevroten door bovengenoemde vossenfamilie, aaseters of insecten. In feite heb je het dan over 2 grote hoorns op een kapotte zak met botten.

We vermaken ons dus prima en maken vooralsnog geen aanstalten om te verplaatsen. Dat zal straks wel moeten gebeuren. Enerzijds wordt het hier straks waarschijnlijk toch wel te koud. De campingmeneer vertelde ons dat het hier in december gewoon vriest, ook overdag. Anderzijds hebben we een oppashuis kunnen regelen voor de periode rond kerst en nieuwjaar. Behalve op het huis moeten we daar ook op het huisdier passen. Dat is een schildpad, maar die is in winterslaap. Die zit als een soort Harry Potter in een doos in een kast onder de trap, dus dat zal wel gaan lukken. We kunnen  vanaf 14 december t/m 4 januari terecht in het huis. De bewoners gaan in die periode naar Engeland om daar met hun kinderen en kleinkinderen de feestdagen door te brengen. Onze kinderen komen rond kerst dan juist een paar dagen deze kant op, om met ons eerste kerst van dit avontuur te vieren. Het huis ligt bij het plaatsje Rute, een uurtje rijden boven Malaga. We hebben gemeten vanaf vandaag ongeveer 6 weken om een krappe 400km tussen El Berro en Rute te overbruggen. Dat gaat wel lukken, want we hebben verder geen haast.