Pendersionado

Het is al een paar keer eerder aan de orde geweest; om administratieve redenen moeten we zo af en toe in Nederland zijn. Dat heeft vooral te maken met het feit dat we geen vast woonadres hebben, maar vooralsnog wel graag in Nederland blijven ingeschreven. Gelukkig bestaat er zoiets als een briefadres. Dat is het adres waar je voor de overheidsinstanties bereikbaar bent. Wij hebben een briefadres bij onze (schoon)moeder. Dat werkt prima, zij maakt af en toe een foto van post die binnenkomt en stuurt dat door via whatsapp en wij appen dan terug, "gooi maar door de shredder". Vaak is het namelijk reclame, post van de Belastingdienst(die we sowieso al digitaal krijgen) of post van de gemeente Waterland, de gemeente van ons briefadres dus. Die gemeente stuurde ons een standaard brief met als onderwerp "controle woonadres". Onze (schoon)moeder stuurde dat - in overeenstemming met het afgesproken protocol - netjes door aan ons. Of we even konden aantonen dat we niet daadwe

Sorry, dit is veel te lang. Als je het wel wil lezen, dank je wel en veel plezier er mee. We hopen uiteraard dat je het leuk vindt en af en toe een beetje moet lachen. Het lijkt al een eeuwigheid geleden, maar dat wil niet zeggen dat het niet gebeurd is. De vorige Scandinavië trip naar Zweden duurde iets korter dan gehoopt. Dan maar nog een poging wagen en op naar Noorwegen. Er gaan bootjes vanuit diverse landen naar diverse plaatsen in Noorwegen, maar wij kozen de route Hirtshals (Denemarken)-Kristiansand (Noorwegen, duh). En ook weer terug overigens. In tegenstelling tot de Zweden trip - waar we geen idee hadden wat en waar we heen wilden - waren we nu tot in de puntjes voorbereid. Eugenie had  een top 25 'things to do in Norway' gemaakt, Stijn deed dat ook en die 2 lijstjes kwamen op wonderbaarlijke wijze op geen enkel punt overeen. We gingen dus op pad met een '50 Must See- list'. Voor de veiligheid ook maar een ANWB 'Highlights Noorwegen in 13 dagen' gedown

Scandinavië was vorig jaar juni al ongeveer het plan, maar dat kwam er niet van. Nou hebben we niet bepaald haast of een gebrek aan tijd, dus dachten we dat we daarom dit jaar maar eens moesten proberen met een mooie maandenlange trip door Denemarken, Zweden en Noorwegen. Ook dit liep weer een klein beetje anders dan  gepland, maar de eerste voeten op Scandinavische bodem zijn toch gezet. Eind mei vertrokken we richting het noorden, maar zo rond de laatste week van juni wilden we eigenlijk weer in Nederland zijn. Dochter Cézanne zou op 23 juni in een theater een dansuitvoering van haar opleiding hebben en daar moesten we natuurlijk bij zijn. Al met al hadden we dus ongeveer een dikke  -pardon een enorme - maand om  naar boven te rijden, daar wat rond te crossen en dan weer terug te rijden. Makkelijk zat dachten we. We doen weer de Spaanse manier, kijken wat er op ons pad komt en gewoon genieten along the way. Nou die 'way' was inderdaad best long, en veel was er vooralsnog niet

Soms vallen de dingen automatisch je kant op. We moesten zo rond begin april in Nederland zijn voor APK, servicebeurten aan camper en gebit en dat viel dan ook nog samen met wat verjaardagen en andere feestelijkheden. Ook het afstuderen van zoonlief aan de TU Delft zou ongeveer in die periode plaats moeten vinden. Hoe lang we dan precies in Nederland wilden blijven, daar hadden we nog niet echt over nagedacht. De tijd doorkomen zoals we dat in Spanje/Portugal hadden gedaan - d.w.z. gewoon van plek naar plek trekken en kijken of het bevalt - was geen optie. Enerzijds (maar eigenlijk ook anderzijds) vooral omdat het weer en de temperatuur dat begin april niet echt toelaten. En toen belde daar de schoonzus die vrienden heeft in Edam die voor 5 weken naar Japan gingen en of we in hun huis wilde zitten om op de kat, kippen en planten te passen. Nou hadden we nog niet op kippen gepast dus we dachten dat we dat wel konden. En zo zaten we vanaf begin april in Edam in een echt Edammer huis, met

Daar zijn we weer .... We lopen nogal wat achter qua bloggen. Voor wie deze verhaaltjes nooit leest is dat dus onopgemerkt voorbij gegaan. Voor zij die het af en toe wel lezen en zich afvroegen of het camper-avontuur een stilzwijgende dood was gestorven, let op. In korte tijd gaan we proberen er drie blogs uit te persen. Te beginnen met maar we gebleven waren, nl. in Spanje.   Na Porto/Portugal kwam dan echt het gevoel dat we de (terug)reis naar Nederland hadden ingezet. Maar tussen Porto en Broek in Waterland liggen nog ongeveer 2.300km, zeker volgens de route die langs de Noord-Spaanse kustlijn leidde. Die route was niet geheel toevallig gekozen. Het was pas begin maart en dan is het aan de kust nog wel te doen qua temperatuur. Daar kwam bij dat we ook nog wel even wat toeristische dingetjes mee wilden pikken.   Eigenlijk wel een beetje gek. In al die maanden daarvoor hebben we ons nooit zo bekommerd over dat we de ene highlight moesten zien of nog langs die andere Lonely Plane

De vorige blog sloten we af met de woorden dat we in Portugal zaten, voorbereidende op een lange relaxte reis naar Nederland voor een aantal te plegen plichten aldaar (de noodzakelijke plichtplegingen). Wat we alleen niet verteld hebben toen is waar we precies zaten. Voor de hand had gelegen om ergens rond Albufeira neer te strijken, want dat is wat overwinteraars in een camper doen. Eerlijk gezegd was het ook wel ongeveer de bedoeling om daar tenminste 1 of 2 dagen rond te kijken. Maar Eugenie zat achter het stuur, het ging wel lekker, afslag gemist en toen maar doorgereden naar Sagres, het uiterste zuidwestelijke puntje van Portugal. Sagres kent men waarschijnlijk vooral van het gelijknamige biermerk, maar het heeft verder niet zo heel veel met elkaar te maken. Het is een beetje alsof Heineken z'n bier Cadzand had genoemd of Bad Nieuweschans (Heerlijk Helder Bad Nieuweschans!).  Sagres en Portugal waren na de Spaanse maanden weer helemaal anders. Natuurlijk qua taal (een soort Sp

Housesit nummer 3, dit keer met echte dieren die overdag gewoon wakker zijn en gevoerd en verzorgd moeten worden. Van eind januari tot begin februari zaten we in Iznâjar (Andalucía) op een klein boerderijtje. We hadden ons hiervoor ingeschreven via de website van TrustedHouseSitters. Niet zozeer omdat we verlegen zaten om een plek om te verblijven, maar meer om ons housesit-cv te bouwen. Die vermeldde tot dan toe alleen ervaring met een bejaarde hond en een winterslapende schildpad. Deze housesit kwam een beetje toevallig tot stand. De housesit-website werkt als volgt. Iemand met een huis die weg/op vakantie wil zet een soort van adverentie op de site, met een klein verhaaltje over het huis, waar het woont en of er dieren zijn die eten nodig hebben. En als je dan op dat huis wil zitten en die dieren wil voeren dan stuur je een berichtje en dan is het afwachten of je gekozen wordt. Bij de echt populaire 'sits' zie je vaak als snel dat er veel aanmeldingem zijn en dat er geen n