Spanje (afge)rond

Daar zijn we weer .... We lopen nogal wat achter qua bloggen. Voor wie deze verhaaltjes nooit leest is dat dus onopgemerkt voorbij gegaan. Voor zij die het af en toe wel lezen en zich afvroegen of het camper-avontuur een stilzwijgende dood was gestorven, let op. In korte tijd gaan we proberen er drie blogs uit te persen. Te beginnen met maar we gebleven waren, nl. in Spanje. 

 Na Porto/Portugal kwam dan echt het gevoel dat we de (terug)reis naar Nederland hadden ingezet. Maar tussen Porto en Broek in Waterland liggen nog ongeveer 2.300km, zeker volgens de route die langs de Noord-Spaanse kustlijn leidde. Die route was niet geheel toevallig gekozen. Het was pas begin maart en dan is het aan de kust nog wel te doen qua temperatuur. Daar kwam bij dat we ook nog wel even wat toeristische dingetjes mee wilden pikken. 

 Eigenlijk wel een beetje gek. In al die maanden daarvoor hebben we ons nooit zo bekommerd over dat we de ene highlight moesten zien of nog langs die andere Lonely Planet hotspot moesten rijden. We zijn immers niet op vakantie, we leven het leven in een mobiel huis op wisselende plekken. Maar op de ene of andere manier kwamen er dan toch kriebels om iets van het de 'Attracios Toeristico' te zien die het land te bieden heeft. Misschien ook wel om een beetje de vragen voor te zijn die later in Nederland op ons afgevuurd zouden kunnen worden. Vragen in de trant van: "Heb je dit gezien, ben je daar geweest? Oh, dat was echt geweldig. Superleuke stad/dorp en in dat restaurantje kan je heerlijk eten. En dan moet je daar en daar even de lokale delicatesse proberen. Zo leuk!"

Onze eerste toeristische tussenstop was Santiago de Compostela, eindpunt van menig pelgrimroutes (voor kenners, de 'Camino de Santiago') alwaar men na een maandenlange voettocht uitkomt bij het graf van de apostel Jacobus. Nou gaat het vaak niet om het einddoel maar om de reis en (vaak) om het het verwerken van allerlei issues, trauma's en wat dies meer zij. Nu hebben wij geen issues of trauma's, althans geen die verwerkt kunnen worden, dus parkeerden wij redelijk vlakbij op een camperplaats op een kilometer of 5 van de kathedraal (daar waar Jacobus dus ligt). En met - heel handig - een bushalte voor de deur die ons rechtstreeks naar Jacobus zou brengen. Dat vonden we wel weer erg makkelijk. Als men duizenden kilometers kan lopen, dan konden wij die 5 km ook wel aan. 

Met ferme tred kwamen we na een uurtje of zo bij de kathedraal aan, graf Jacobus gezien, en door. Buiten werden we aangesproken door een afgepeigerde Amerikaan die ons vroeg of we ook de Camino hadden gedaan. Zijn opluchting was zeer groot toen we eerlijk vertelden dat we alleen de laatste paar kilometers hadden afgelegd. Hij snapte het al niet, hoe konden 2 vijftigers zo monter en fris door Santiago stappen terwijl hij als twintiger op zijn tandvlees de drempel van de kathedraal net gehaald had. Wij vroegen ons eerst nog af waarom hij dacht dat wij ook de Camino hadden gelopen. Maar daar waren we snel achter. Het kwam natuurlijk door onze professionele wandelschoenen. "In ieder geval die van mij", aldus Eugenie. :( 

 De noordkust van Spanje kenden we niet zo goed. Door berichten vanuit Nederland wisten we wel waar we zeker heen moesten. San Sebastian! Bilbao! Gijon! Santander! Te veel om op te noemen en wat moet je dan wel of niet doen. Gelukkig is daar tegenwoordig het fenomeen ChatGPT, oftewel de AI (Kunstmatige Intelligentie) hulp die hele generaties laat afstuderen met briljante scripties. Maar ook heel handig voor het genereren van toeristische tips. We vragen dan gewoon om een top 10 en kijken of daar wat bruikbare suggesties tussen zitten. Eén suggestie voor de stad Bilbao was 'pak de trein naar San Sebastian'. 

Wat (wellicht door ChatGPT) opvalt is dat elke Spaanse stad blijkbaar een prachtige historische binnenstad heeft die je gezien moet hebben en dat je er heerlijk kunt eten en dat je dus zeker wel de lokale delicatesse moet proberen. Nou zal dat inderdaad een fantastische culinaire ervaring zijn steeds, maar dan houdt men niet echt rekening met de wensen van de vegetarische mensen. De meeste van die leuke kleine lokale restaurantjes komen vaak niet verder dan een kleffe vegaburger. Ik had nooit kunnen dromen dat ik het ooit zou zeggen, maar op dit moment geniet ik meer van de kookkunsten van Eugenie dan dat ik in Spanje uit eten ga. Nou lijkt het overigens net of we ons niet vermaken in die Spaanse steden, maar dat doen we natuurlijk wel. 

Maar wat ons eigenlijk meer verrast heeft is het Noord-Spaanse landschap. Prachtig groene, glooiende weides, besneeuwde bergtoppen op de achtergrond en dan ook nog strand op loopafstand, tussen indrukwekkende kliffen. We noemen het zelf maar een soort Oostenrijk aan Zee. En dan ook nog met leuke kleine dorpjes waar het dorpsleven welig tiert. Vanaf het terras maakten we kennis met een lokaal soort kegelen, dat buiten op speciaal aangelegde banen gespeeld wordt. Navraag leerde dat men dit Spaanse spel 'Bolo Palma' noemt. Onze nieuwe kennis konden we direct delen met een wat (nog) ouder stel uit [vul in dorp/provincie naar keuze] of een andere plaats waar het gemiddelde IQ ongeveer gelijk is aan de temperatuur van de wijn (witte wijn en graden Celsius). De conversatie ging ongeveer zo: "Hé wat een leuk spel, is dat Sjeu de Boel?". "Nee, het lijkt er wel een beetje op, maar het heet hier 'Bolo Palma'". "Ballon Polo?" "Nee, Bolo Palma". "Palo Balmo?" "Nee, Bolo Palma!". "Polo Bolo?". "Ja, dat is 'm, maar jullie mogen ook Sjeu de Boel zeggen, hoor. Luegooooo!" 

Nu we Spanje verlaten hebben kunnen we een klein balansje opmaken. Onze eerste stappen als overwinteraars in Spanje ware behoorlijk onwennig en spannend. We waren eigenlijk altijd op zoek naar een camping, omdat we een aantal minimum-eisen (dachten te) hebben. Toilet, douche, afwasplek, wifi. Hoewel we al die faciliteiten min of meer in de camper hebben is het op de een of andere manier toch prettiger om sanitair e.d. buiten de camper maar in de buurt te hebben. Op zich wel vreemd, want in Baambrugge liepen we ook niet naar het dorpshuis voor toiletbezoek en een warme douche. De camperplaatsen lieten we vaak links liggen, omdat we daar een ongefundeerd beeld van hadden van morsige parkeerplaatsen annex afwerkplekken met gebruikte condooms in uitpuilende vuilnisbakken, gebroken elektriciteitskabels die half in een plas regenwater hangen, met een rondspattende vonkenfontein etc. Gedurende onze trip ondervonden we dat dat een niet heel waarheidsgetrouw beeld is. Sterker nog, veel van die camperplaatsen in Spanje hebben vaak ook alles wat je nodig hebt en dan voor de helft van de prijs. Soms moet je dan wat consessies doen aan de locatie, maar je komt ook op prachtige plekken terecht. 

Zo stonden we in de buurt van San Sebastian op een parkeerplaats op een industrieterrein achter de plaatselijke MediaMarkt (wel handig als je ineens een onbedwingbare drift krijgt om een TV van 86 inch te kopen). Maar we stonden ook hoog op een berg bij Bilbao, met een fantastisch uitzicht op de stad. Je kon het Gugenheim museum zien liggen, net als de middenstip van het stadion van Athletic de Bilbao (dat is een voetbalclub). En als de nacht was ingevallen was het schouwspel van stads- en autolichten redelijk adembenemend. Ook stonden we ooit op een meer dan prima plaats, met een hete douche en harde straal en superschone toiletten, met aan de ene kant uitzicht op het kleurrijk Spaanse dorp en aan de andere kant de glooiende alpenweide, inclusief koeien met karakteristiek koebel geluid en een van de bergen afhuppelende Spaanse versie van Heidi, met bloemen in het haar en hand. Nou dat laatste dan niet, maar de rest wel. 

Het heeft onze kijk op mogelijke overnachtingsplekken enorm verbreed en het was meteen een goede aanleiding om ook de 'France Passion-formule' nu eens te gaan gebruiken. France Passion is een uitgebreid netwerk van 2050 boeren, fokkers, wijnbouwers, restaurateurs en producenten van ambachtelijke producten, die kampeerders een echte ervaring van authentiek Frankrijk bieden. Deze leden stellen hun locaties gratis open om reizigers te verwelkomen die op zoek zijn naar de essentie van het land, waar ze kunnen genieten van warme gastvrijheid, rust en een smakelijke keuken. Of zoals de Fransen het zeggen "France Passion est un vaste réseau comprenant 2050 agriculteurs, éleveurs, viticulteurs, restaurateurs et producteurs de produits artisanaux, qui offrent aux campeurs une véritable expérience de la France authentique. Ces membres ouvrent gratuitement leurs emplacements pour accueillir les voyageurs à la recherche de l'essence même du pays, où ils peuvent profiter de l'hospitalité chaleureuse, de la tranquillité et de la cuisine savoureuse". 

Je betaalt ongeveer €30 per jaar en dan kan je dus bij verschillende Franse boeren gratis een nachtje staan. Er is daar verder niet iets waar je gebruik van kan maken (water, stroom, toilet of douche), maar als stop-over is het eigenlijk hartstikke leuk. Het wordt overigens dan wel zeer gewaardeerd als je iets van de aldaar geproduceerde lekkernijen aanschaft. Het is ons eigenlijk best goed bevallen. 

De eerste stop was op/bij/in een champagne-wijngaard, de tweede bij een kleine geitenboerderij. Echt zo'n typisch klein niet-levensvatbaar-zonder-EU-subsidies Frans boerderijtje, maar met alleraardigste mensen. Tijdens het melken van de geiten konden we een kijkje nemen in de schuur en met een mooie mix van Frans/Engels/gebaren en geluiden ter verduidelijking kwamen we toch tot iets van een inhoudelijk gesprekje. Leuk om te horen dat ze daar regelmatig stadskinderen laten meedraaien zodat ze zien waar eten vandaan komt, wat er bij de productie komt kijken etc. Die bleekneusjes gaan met een heel nieuw wereldbeeld weer naar huis. Een soortgelijk programma waarbij boerendochters naar de stad worden gestuurd om te leren asociaal op de stoep te parkeren, voor te dringen bij de kassa of de handtas van een oud vrouwtje te jatten bestaat volgens ons nog niet. Deze geitenboerderij-experience was ons laatste stop voordat we Nederland weer binnen zouden rijden. We konden nog wat geitenkaasjes kopen en dat hebben we natuurlijk gedaan. Omdat bij Stijn de geitenkaas in hetzelfde rijtje staat als andere kaasssoorten zoals smegma en tenenkaas, heeft Eugenie een paar lokale 'heerlijkheden' uitgezocht. En toen was het inpakken, motor starten, gas op de plank en op naar Nederland.