Pukkelpop

Sorry, dit wordt een lang verhaal maar we hebben zoveel nieuwe indrukken opgedaan dat het niet in een kortere blog lukt.

We zijn dit avontuur begonnen om vooral ook eens te ondervinden wat er zoal op je pad komt als je de dagelijkse structuur en zekerheden achter je laat. Van de afgelopen weken/maanden hebben we intens genoten (en dat doen we nog steeds), maar om heel eerlijk te zijn deden we dingen die je ook kan doen zonder je baan op te zeggen of je huis te verkopen. Kamperen bij de boer in Nederland, wandelen door de bergen bij Chamonix of op bezoek bij je zoon die stage loopt in het buitenland. Dat had ook gekund door gewoon een paar vakantiedagen op te nemen. Maar onze belevenissen op en rond het Pukkelpop festival waren er waarschijnlijk niet geweest als we nog gewoon en huis/baan/etc hadden gehad. Eerst maar even wat achtergrond. 

Wij kennen Bart en Michèle al ruim 25 jaar. Bart via het hilarische studentenvoetbalelftal Buitenveldert 9 aka Buitenveldert 10 aka Buitenveldert 11. Michèle via een bijzonder goede keus van Bart. Michèle komt uit Leopoldsburg en is al vanaf zeer jonge leeftijd (12) betrokken bij Pukkelpop.

Hoe het precies gegaan is weten we eerlijk gezegd niet meer. Waren we nou hard nodig omdat er veel mensen tijdens Corona ander werk hadden gevonden en dus niet meer beschikbaar waren voor de opbouw van festivalterrein en allerlei aanverwante zaken. Of hadden we subtiel zitten zeuren dat - nu het kon - we ook wel eens voor Pukkelpop wilden werken. Hoe het ook zat, op 25 juli kregen we hèt telefoontje. Of we nog zin hadden en zo ja, dan mochten we ons op 9 augustus in de namiddag melden bij de Crew Receptie. Alleen dat laatste klonk al cool en toen moest het hele feest nog beginnen.

Dit staat er op Wikipedia: "Pukkelpop is een jaarlijks terugkerend Belgisch popmuziekfestival in Kiewit, Hasselt. Het festival vindt gewoonlijk plaats in de tweede helft van augustus en duurt 4 dagen. Het festival wordt georganiseerd door The Factory vzw van onder anderen festivalorganisator en ex-politicus Chokri Mahassine. Pukkelpop kiest bewust voor een progressieve muziek- en randprogrammering. Nadat Mahassine de Humanistische Jongeren (HJ) Leopoldsburg had opgericht in 1981, ontstond dit festival in dat kader in de zomer van 1985 en het is genoemd naar hun clubhuis, De Pukkel." 

Op 9 augustus reden we met de camper het nog in opbouw zijnde festivalterrein op en meldden we ons bij de Crew Receptie. Daar werden we hartelijk ontvangen met de legendarische woorden: "Ah, jullie zijn de ouders van Cézanne". Onze dochter Cézanne had vorig jaar reeds tijdens een Corona-editie van Pukkelpop gewerkt en was nu alweer 2 dagen aan de slag in het artiestendorp. Eerst alle kleedkamers voor de artiesten opbouwen en inrichten en tijdens het festival hostess zijn voor o.a Merol. Als ouders van Cézanne kregen we beide een polsbandje om en toen was het feit daar. We waren officieel crew-members van één van de grootste festivals van de Benelux! We werden meteen ook hartelijk begroet door Michèle. Met onze camper mochten we vervolgens een plekje gaan uitzoeken in het basecamp, een klein tijdelijk 'dorpje' bestaand uit campers, caravans en container units (slaapplekken voor de camper- en caravanloze crew members). Met wc en douches en een plek met wasmachine en droger. Dit was onze woonplek voor de komende 2 weken, nog geen 100 meter van het hoofdpodium vandaan...

Voor de meeste crew-leden begint de werkdag om 08:00 en eindigt rond 17:00. Daarna begeeft men zich naar een tijdelijk ingerichte plek met bar, tafels en stoelen, een dartbord, een spelletjeskast etc. etc. Na een dag hard werken moet er ook hard ontspannen worden. Dit pop-up café staat plaatselijk bekend als 't Tapke. Na het installeren van onze camper was het ongeveer 5 uur 's middags dus we dachten "when in Rome, act like the Romans". Met haastige spoed begaven we ons daarom richting 't Tapke. We bestelden 2 bier (pintjes) en wilde afrekenen. Dat hoefde niet. Het bier was gratis voor crew-leden (!). Dit zou onze 2e woonplek worden de komende 2 weken. 

Bij 't Tapke schuifelden al snel Cézanne, Michèle en Jos (de die dag 17 jaar geworden zoon van Bart en Michèle) binnen. En een paar HJ'ers van het eerste uur. Een HJ'er is een lid van de vereniging Humanistische Jongeren Leopoldsburg, een jongerenvereniging, vergelijkbaar met scouting en padvinderij enzo (maar volgens mij zonder knopen leggen en vuurtjes maken en grote zakdoeken om de nek). Deze Humanistische Jongeren, HJ'ers dus, kennen elkaar vaak al jaren. De oudere HJ'ers zien elkaar vooral tijdens Pukkelpop en dat is eigenlijk één grote reünie. Heel bijzonder om dat van dichtbij te mogen meemaken en meteen een perfecte introductie bij de inner crowd van Pukkelpop en HJ.

De dag daarna begon dan onze eerste echte werkdag. We waren samen ingedeeld bij Crew Supplies. Dat is festivaltaal voor t-shirts uitpakken, inpakken en klaarleggen zodat ze opgehaald kunnen worden door de diverse groepen die tijdens Pukkelpop aan het werk zijn (mensen achter de bar, mensen bij de entree, controleposten etc. etc.). We hadden ons voorgenomen om niet als een soort Hollandse olifanten door de Belgische porceleinkast te marcheren. Gewoon maar rustig aankijken wat er gebeurt, doen wat er gevraagd wordt en niet allerlei verbetersuggesties de ruimte in te slingeren. Onze festival-achter-de-schermen-ervaring was immers pas enkele minuten oud en die van onze 'collega's' gemiddeld ongeveer 20 jaar. Dat was uiteraard een uitdaging, maar dat is toch wel (deels) gelukt. In een paar dagen tijd hebben we met dozen gesleept, t-shirts gevouwen, pakketjes gemaakt en lijsten afgetekend. En toen moest het opnieuw want er was iets fout gegaan (niet onze schuld, althans we ontkennen alles). Maar in tijden van crisis worden stevige banden gesmeed en hebben we daardoor een aantal prachtige mensen beter leren kennen. Elk nadeel heb z'n voordeel zullen we maar zeggen.

De Pukkelpop/HJ familie zorgt overigens uitermate goed voor z'n crew. Elke dag een uitgebreid ontbijtbuffet, 's middags de keuze tussen een warme maaltijd of een broodje smos. Dat klinkt erger dan het is want het is een heerlijk uitgebreid (stok)brood gezond. En 's avonds dan nog een warme snack maar dat is in feite ook gewoon een warme maaltijd.  Naast al deze gratis heerlijkheden (en gratis bier natuurlijk) worden er ook regelmatig activiteiten georganiseerd. Movienights, een padeltoernooi, Gel Blasters (soort paintball), quiz night etc. etc. In feite is het dus een soort Club Med, maar dan met leukere mensen. En er moet overdag natuurlijk wel gewerkt worden.

Over dat werken gesproken, onze volgende standplaats was bij de Crew Receptie. Alle mensen die tijdens het festival komen werken, helpen of rondlopen krijgen een speciaal polsbandje om. Dat krijgen ze niet zomaar, daar moeten ze wel wat voor doen. Onze instructies waren duidelijk. Je scant de accreditatie (het toegangsbewijs), je checkt hun ID, bijvoorbeeld paspoort, rijbewijs of ID-kaart (in het Vlaams is dat 'mag ik uw Pas zien') en als alles akkoord is doe je het polsbandje om (dat doe je natuurlijk òf te strak òf te los òf met de plakrand precies op de armharen), geef je een aantal consumptiebonnen mee en een handig foldertje met wat algemene info over het festivalterrein en waar alles te vinden is. 

Dat ging ons best goed af allemaal en we voelden ons helemaal thuis, al zeggen we het zelf. Je merkt echter wel dat je nog niet alle ins en outs van dit festival kent. Zo vroegen we aan een meneer naar z'n ID, maar die zei dat het wel goed was. Met een lichte paniek in de ogen checkte Stijn toch maar even bij de Vlaamse collega's en die knikten bevestigend dat het inderdaad wel goed was zo. Op de vraag later wie die meneer eigenlijk was zei men nonchalant " och, de burgemeester van Hasselt". Hadden we trouwens al gezegd dat het Pukkelpop festival plaatsvindt in Hasselt? Of dat Eugenie gezellig een foldertje met handige plattegrond van het terrein uitdeelde aan iemand. "Dankjewel, ik denk dat ik het allemaal wel weet te vinden, maar toch bedankt". En dat allemaal allervriendelijkst. Dat bleek dus familie van grote baas Chokri te zijn, dus die zal haar weg alle voorgaande jaren ongetwijfeld ook zonder kaartje hebben gevonden.

In de aanloop naar het daadwerkelijke festival werkten we altijd samen. Tijdens het festival werkten we beiden op andere plekken. Eugenie bij 'Productie' met voornamelijk administratieve taken en Stijn backstage bij 'Côté Bizar' (een soort De Parade/Theaterfestival met allerlei creatievelingen), voornamelijk als runner (dwz veel in de auto heen en weer rijden om spullen, mensen en artiesten op te halen en weg te brengen. Wie ons een beetje kent weet dat Stijn eigenlijk nauwelijks auto rijdt en met 20 jaar werkervaring bij diverse banken best aardig administratief onderlegd is. En dat Eugenie eigenlijk altijd rijdt, of het nou een auto, camper of iets anders op wielen is en dat haar administratieve vaardigheden en ervaring op z'n zachts gezegd niet in haar top 2 staat van natuurlijke talenten. Voor beiden dus volledig out of the comfort zone. Maar we hadden vanaf het begin gezegd dat we alles zouden doen wat nodig was (behalve toiletten schoonmaken) dus toen de vraag kwam of we wilden ruilen (Cézanne had al laten vallen dat Stijn niet kon rijden en dat van Eugenie met haar dyslexie geen administratieve wonderen mochten worden verwacht) zeiden we zo nonchalant mogelijk "nee hoor, helemaal niet nodig". We wilden nieuwe ervaringen, nou dan krijgen we blijkbaar nieuwe ervaringen.

En nieuwe ervaringen hebben we genoeg gekregen. Na een ietwat stroeve start voor beiden - Stijn die te maken kreeg met circusartiesten en ander vrolijk alternatief volk ("who are these people?") en Eugenie die probeert uit te dokteren hoe je dubbelzijdige kopietjes kan maken ("what does this button do?") - liep het daarna op rolletjes. Eugenie draaide eigenhandig de produktie en zorgde dat alle 'riders' (de boekwerken waarin staat hoe het podium qua instrumenten, licht en geluid er per band moet uitzien) tiptop in orde en dubbelzijdig gekopieerd bij alle stagemanagers terecht kwamen) en Stijn werd opeens de favoriete chauffeur van de band Borokov. Na dag 4 werd Eugenie gevraagd of ze volgend jaar weer wil komen. Tegen Stijn werd gezegd dat ze hem zouden bellen na de evaluatie. 

Werken tijdens het festival ging in shifts. De vroege shift van 9.00 tot 17.00 of de late shift van 16.00 tot middernacht of zolang nodig is als de laatste zatlappen de backstage hebben verlaten (een waardevolle les en spiegel voor Stijn). Dat geeft je ook nog mooi de gelegenheid om een paar optredens mee te pikken, soms met z'n tweetjes, soms alleen omdat de shifts helaas niet op elkaar afgestemd waren, en soms met Cézanne die natuurlijk ook aanwezig was. Dat leverde soms leuke, hilarische en wat ongemakkelijke momenten op. Soms kwamen we elkaar tegen op het terrein tijdens het werk, Eugenie op de e-bike fietsend van podium naar podium en Stijn in de Gator (een soort golf cart) op weg naar de boterhammenstand om backstage-proviand te halen. Soms kwamen we elkaar tegen als de een vrij was en de ander aan het werk, bijvoorbeeld wanneer Eugenie zwaar in de stress een excel-sheet van iemand had verkloot en Stijn gezellig op bezoek kwam om even koffie te doen. Of als Stijn tijdens de late shift een aantal dronken clowns (letterlijk) en andere zatte artiesten de backstage uit probeerde te wieberen omdat het al ver na sluitingstijd was en Eugenie er onopvallend tussen ging zitten, hopend dat ze ook zou worden weggestuurd. Of als je in een mosh pit staat en je ziet je dochter crowdsurfend voorbij komen. Of als je als vader samen met je dochter tijd hebt om naar Merol te kijken en je dochter zingt naast je uit volle borst mee "hou je bek en b.. me". 

Na het laatste optreden op zondag begaven we ons naar de Artist Village om daar een Pukkelpop traditie mee te maken. Alle drank die de artiesten in de kleedkamers hebben achtergelaten wordt verzameld en op grote tafels uitgestald in een apart gedeelte van de Artist Village. Dan wordt het startsein gegeven, gaat de muziek aan en mag iedereen zich tegoed doen aan de 'left-overs' van de Arctic Monkeys en overig gespuis. En dan gaat iedereen helemaal los en uit z'n plaat om een mooie en succesvolle editie van Pukkelpop te vieren en alle spanningen en prikkels van de afgelopen dagen volledig van je af te glijden c.q. werpen. Zo hadden we onze Vlaamse Vrienden de afgelopen tijd nog niet mogen zien.

Zoals gezegd kennen wij Bart en Michèle al geruime tijd. En dat helpt. Zo spraken wij dankzij haar al een beetje Vlaams (de eerste keer dat zij bij ons thuis was zeiden onze kinderen 'hé, jij praat als K3") zodat de taalbarrière niet al te groot was. Woorden als proper, frigo, kuisen, pintje of kleedje vonden we ook niet gek en gebruikten we zelf ook steeds vaker. Met andere woorden hadden we toch iets meer moeite. Een douchetrekker noemen ze daar bijvoorbeeld een aftrekker en daar hebben wij toch een iets andere associatie bij. Wat ook meer dan prettig was waren de kleine bezoekjes aan het tijdelijke onderkomen van Bart en Michèle. Heel eventjes ontsnappen aan de stoffige festivalweides en camping style doucheruimtes, gezellig even bijpraten buiten de hectiek van het festival om. En ook leuk om de hele familie Van Hille zo bij elkaar te zien, inclusief dochter Bo. Bo wil - geheel in de traditie van Pukkelpop en HJ - volgend jaar natuurlijk ook komen werken tijdens het festival.

Alle nieuwe ervaringen die we hebben opgedaan waren onbetaalbaar. Niet alleen om eens te zien hoe het er op en rond een festivalorganisatie nou aan toe gaat, maar vooral om deel uit te kunnen maken van een hele bijzondere groep mensen en een hele bijzondere HJ-familie. Het is eigenlijk niet goed te beschrijven hoe speciaal dit was, ook al hebben we met bovenstaand relaas een poging gedaan. Jos, de zoon van Bart en Michèle dus, heeft dat overigens veel beter gedaan. Hij heeft zijn moeder natuurlijk al heel zijn leven horen praten over Pukkelpop en de HJ'ers en heeft daar als 'zoontje van' ook vele jaren in augustus rondgelopen. Dit jaar heeft hij zelf ook voor het eerst gewerkt en was hij ook voor het eerst als crew-member deel van de familie. En dus sprak hij de wijze woorden:" Je snapt het pas als je het zelf meemaakt". Daar hebben we helemaal niks aan toe voegen.